30 kwietnia o godz. 19:00 w starej zajezdni tramwajowej przy ulicy Legnickiej 65 będziemy mogli być świadkami kolejnego niezwykłego wydarzenia pod egidą Piotra Damasiewicza – Melting Pot Made in Wrocław: 5.
Staxu Stańczak: to już piąty Melting Pot – co będzie tym razem?
Piotr Damasiewicz: Tym razem będzie to konfrontowanie się muzyków improwizujących z rzeźbą i przestrzenią, a właściwie – z warunkami akustycznymi przestrzeni, jaką jest stara zajezdnia tramwajowa na rogu ulic Legnickiej i Wejherowskiej. Rzeźba jest w zasadzie instalacją, jest przede wszystkim Tworem muzycznym, a dopiero drugorzędnie – formą estetyczną. Jej autor, Karol Przestrzelski, powiedział, że jako rzeźbiarz ceni sobie głównie wymiar estetyczny dzieła, ale tym razem wchodzi w świat dźwięku jako podstawowy walor. Rzeźba ta ma, owszem, „wyglądać”, ale przede wszystkim grać, co jest niezwykłym dla niego wyzwaniem.
SS: Powiedz, jak zatem wyglądać będzie ten Twór (na ile możesz go opisać słowami).
PD: Jest to konstrukcja stalowa. Zawiera w sobie przytwierdzone instrumenty oraz przestrzenie wibrujące, które będą wykorzystane przez muzyków w tym eksperymencie dźwiękowym. Niektóre dźwięki będą bardziej tonalne, zbliżające się do temperacji (czyli my poprzez kształtowanie tych powierzchni: nacinanie, uginanie, strojenie pod kontrolą mojego ucha muzycznego, dopasowujemy je do temperacyjnych kresów), a niektóre będą po prostu drgały, tworząc jakiś kolor użyty do kreowania formy muzycznej. Muzycy nie tylko będą grać na tej rzeźbie, ale będą też używać swoich konwencjonalnych instrumentów w konwencjonalny sposób, korespondując z niekonwencjonalnością brzmienia rzeźby. Bądź też użyją swoich instrumentów w eksperymentalny sposób, żeby przybliżyć się do koncepcji tego słuchowiska.
SS: Jak zatem będzie się grało na tej rzeźbie?
PD: Na przykład, jeśli muzyk z jednej strony zagra pałką drewnianą, filcową czy gumową, czyli uderzy w jakąś część rzeźby, to wyda ona określony dźwięk, ale przez to, że jest połączona z całością konstrukcji, będą wzbudzały się dodatkowe alikwoty czy inne przestrzenie rzeźby. Znajdzie się tam też pojemnik z podciśnieniem, z którego będzie poprowadzony przewód do czterech zaworów regulujących ciśnienie. Ich regulacja spowoduje, że będziemy mogli stworzyć określony akord. Będą również pudła rezonansowe, do których można śpiewać i krzyczeć.
SS: Konstrukcja budowana jest w zajezdni w tej chwili. Jak duża będzie ta rzeźba-instrument?
PD: Sześć metrów długości, dwa i pół szerokości i tyleż samo wysokości.
SS: Ilu muzyków będzie grało jednocześnie?
PD: Czterech.
SS: Czy przygotowano jakąś partyturę, czy to będzie totalna improwizacja?
PD: To będzie totalna improwizacja. Dzień wcześniej muzycy spotkają się, żeby móc ten Twór okiełznać, i na pewno powstanie dzień wcześniej na próbie jakiś zamysł, ale zawsze pozostanie element ryzyka, czy może lepiej powiedzieć – brawury, podczas finalnego wykonania.
SS: Kim są muzycy, którzy zagrają na tej rzeźbie?
PD: To są muzycy od naszych partnerów z Niemiec (wokal), Belgii (gitara) i Irlandii (saksofon). Polskę będzie reprezentował perkusista. Otrzymali oni rysunek konstrukcji i przechodzą teraz przez „proces myślowy”, przygotowując się mentalnie i technicznie na to, co się ma zdarzyć.
SS: Czy to będzie jeden długi utwór, czy kilka odrębnych?
PD: Raczej jedna długa „kompozycja-opowieść-przygoda-seans”, ze względu na możliwości brzmienia instrumentu.
SS: Jakie będą dalsze losy tej rzeźby?
PD: Jest taki pomysł, żeby wszystkie rzeczy, które zostały wykorzystane w kolejnych odsłonach Melting Pot, 30 kwietnia 2016 (Światowe Dni Jazzu), pokazać na wystawie podczas Wielkiego Finału Melting Pot.
SS: Wielkie granie na wielkiej rzeźbie będzie rejestrowane dla tych, którzy nie będą mogli pojawić się w zajezdni?
PD: Tak, powstanie film dokumentalny.
SS: A zatem życzę powodzenia.