Paul Rogers

Paul Rogers (1956 w Chester, Wielka Brytania). Przygodę z muzyką rozpoczął w wieku 12 lat – wtedy  pierwszy raz sięgnął po gitarę. Jego ówczesny instrument posiadał zaledwie cztery struny i nie wykluczone, że właśnie dlatego Rogers ostatecznie zdecydował się grać na basie. Pierwszą gitarę basową kupił w wieku 14 lat, a trzy lata później w końcu udało mu się odłożyć dość pieniędzy na wymarzony kontrabas.
Jest samoukiem. Zaczynał w zespołach rockowych, rozgryzając i rozpracowując płyty The Who, Jimiego Hendrixa i formacji Cream. Potem zafascynowali go mistrzowie wyzwolonej improwizacji – John Stevens i Derek Bailey. W wieku 16 lat porzucił szkołę – przez dwa lata terminował nawet u stolarza. W roku 1974 przeprowadził się do Londynu z postanowieniem poświęcenia się muzyce. Poczatkowo grał w pubach. Wreszcie spotkał Mike’a Osborne’a, który wprowadził go na londyńską scenę free jazzową.
Jak wspomina – ćwiczył po 8 godzin dziennie. Zresztą do dziś jest tytanem pracy – wstaje rano i gra, gra, gra! Szybko zaczął występować z tak wybitnymi muzykami, jak Elton Dean, Keith Tippett, John Stevens, Howard Riley, Stan Tracey, Ken Hyder, Alan Skidmore, Evan Parker, Tony Marsh, Kenny Wheeler czy John Etheridge.W latach 70. bardzo rzadko na dłużej zagrzewał miejsce w jakiejś formacji – wolał wciąż zdobywać nowe doświadczenia u boku kolejnych znakomitych muzyków. W owym czasie zgłębiał nagrania starych mistrzów kontrabasu, takich jak: Jimmy Blanton, Slam Stewart, Oscar Pettiford, Ray Brown. Jego ulubieńcami byli Scott LaFaro i Gary Peacock. Słuchał także Pablo Casalsa w suitach wiolonczelowych Bacha, podziwiał grę Bartóka i Strawińskiego.
Dopiero po 1984 roku zaczął regularnie współpracować z perkusistą Tonym Levinem. Na zmianę dołączali do nich Alan Skidmore lub Paul Dunmall. W 1988 do tria Dunmall-Rogers-Levin dołączył pianista Keith Tippett i tak powstał słynny kwartet Mujician. Grupa, która istnieje do dziś i utrwaliła swoje niepowtarzalne spontaniczne improwizacje na kilku albumach nagranych dla amerykańskiej wytwórni Cuneiform (Poem About The Hero, 1994; Birdman, 1996; Colours Fulfiled, 1998). W roku 1987 Rogers na półtora roku przeprowadził się do Nowego Jorku. Zamieszkał na Bronxie i zaczął grywać z największymi muzykami nowojorskiej sceny improwizowanej, takimi jak: Gerry Hemingway, Don Byron, Myra Melford, Mark Dresser, Tom Cora i Tim Berne.
Gdy Rogers powrócił do Europy do współpracy zaprosił go Pip Pyle, który wspólnie z Eltonem Deanem i Sophią Domancich zakładał właśnie zespół Equip’Out. Choć kwartet ten we wspomnianej obsadzie nie przetrwał długo – zdążył nagrać zaledwie album Up! – to jednak spotkanie Rogersa i Domancich zaowocowało związkem dwojga muzyków. Wspólnie z Tonym Levinem utworzyli trio i opublikowali kilka wysoko cenionych albumów – by wspomnieć chociażby La Part des Anges (2008 Gemini).
Dziś Paul Rogers mieszka we Francji. W ostatnich latach nagrywał m.in. z Andrew Cyrillem, Johnem Zornem, Lolem Coxhillem, Barrym Guy’em, Joachimem Kuhnem, Alexem von Schlippenbachem. Wciąż pozostaje buntownikiem, wielkim orędownikiem oryginalności i indywidualności w muzyce. Jest uosobieniem prawdziwego ducha free.

UWAGA! Ten serwis używa cookies.

W naszym serwisie stosuje się pliki cookies, które są zapisywane na dysku urządzenia końcowego użytkownika w celu ułatwienia nawigacji oraz dostosowania serwisu do preferencji użytkownika. Szczegółowe informacje o plikach cookies znajdziesz w Polityce Prywatności. Czytaj więcej…

Rozumiem
Newsletter Melomana
Zapowiadamy nowe koncerty, przypominamy o starcie sprzedaży biletów, dajemy znać o ostatnich wolnych miejscach
Zapisz się