Choć wiolonczela powstała w XVI wieku, to upłynęło dwieście lat, zanim uzyskała swój obecny kształt. Instrument wciąż starano się udoskonalić, czym z początku zajmowali się członkowie słynnych włoskich rodów lutniczych – Nicolo Amati i Antonio Stradivari. Już w XVII wieku pojawili się pierwsi wiolonczeliści wirtuozi, którzy często sami dla siebie tworzyli wyjątkowe utwory.
Soliści Wrocławskiej Orkiestry Barokowej zapraszają na spotkanie z muzyką wiolonczelową XVIII stulecia. W programie koncertu odnajdziemy dzieła artystów związanych przez pewien czas z dwoma miastami, które przez wieki odgrywały niezwykle istotną rolę w rozwoju muzycznych trendów – Wiedniem i Paryżem. Choć francuski kompozytor i organista Michel Corrette za życia prawdopodobnie nie należał do grona najbardziej rozpoznawalnych w swoim kraju artystów, to zapisał się na zawsze w historii. W jego niemal siedemdziesięciopięcioletniej aktywności twórczej znalazły bowiem odbicie trendy panujące w muzyce francuskiej XVIII stulecia. Co więcej, pozostawione przez niego prace dotyczące metod gry na wielu instrumentach są dziś nieocenionym źródłem wiedzy dla wykonawców muzyki dawnej.
Jean-Baptiste Barrière, rówieśnik Corrette’a, był jednym z najlepszych francuskich wiolonczelistów pierwszej połowy XVIII stulecia i jednym z pierwszych, którzy pisali utwory przeznaczone wyłącznie na ten instrument. Jego Sonaty wiolonczelowe to dzieła zawierające liczne elementy wymagające od wykonawcy ogromnej wirtuozerii, takie jak m.in. skomplikowane pasaże i dwudźwięki. Młodszy o osiem lat od francuskich twórców Austriak Georg Christoph Wagenseil był prawdopodobnie jedną z kluczowych postaci w rozwoju stylu klasycznego w muzyce wiedeńskiej. Twórczość Wagenseila jest doskonałym łącznikiem między osiągnięciami jego nauczyciela – słynnego Johanna Josepha Fuxa – a muzyką Josepha Haydna i Wolfganga Amadeusa Mozarta.