Kluczowych jest tu kilka słów: obecność, humor, klarowność. Pragnienie, ciekawość i komunikacja również wydają się być odpowiednie dla określenia tego zjawiska. I, oczywiście, szczypta próżności – artyści potrzebują wyrazów uwielbienia, w przeciwnym razie nie mieliby aż takiej potrzeby bycia słuchanymi. Dodajmy jeszcze różnorodność, kontrasty, trochę tarć, spontaniczność i na dodatek namacalność. Tak możemy opisać muzykę Bachara Khalifé, Pascala Schumachera i Francesca Tristano. Jest tak zróżnicowana, że w zależności od tego, kto jej słucha, można ją rozmaicie interpretować. Słuchacze gustujący w muzyce klasycznej docenią odpowiedni ciężar gatunkowy – pośród swoich licznych muzycznych talentów Francesco Tristano znany jest z interpretacji repertuaru Bachowskiego, zaś fanów jazzu zadowolą improwizacje – Pascal Schumacher to mistrz w obłaskawianiu swobodnie eksplorowanych muzycznych przestrzeni. I wreszcie Bachar Khalifé, z korzeniami w arabskiej kulturze muzycznej, jak również w rytmicznie kolorowym świecie dźwiękowym sceny francuskiej, który wyróżnia się umiejętnością akustycznego portretowania odległych miejsc.  Przedsięwzięcie jest szaloną kombinacją, a jego konsekwencje zaskakują nawet samych muzyków. W pewnym momencie postanowili oni zrealizować nagranie, co było spowodowane tym, że po prostu poczuli taką konieczność. Wcześniej ich muzyka istniała jedynie na koncertach na żywo, a Khalifé, Schumacher i Tristano często byli pytani o to, jak można doświadczyć unikalności koncertu na żywo. Radość grania przekształciła się w pragnienie uchwycenia w studiu namacalności koncertów live. Trio powoli oswajało się z mikrofonami, eksperymentowało, aż w końcu znalazło wśród znanych motywów i spontanicznych idei wspólny mianownik. Wiele zrodziło się z nastroju chwili, wzrastało w konkretną strukturę i ugruntowywało pewność co do wyznaczonych intuicyjnie przez muzyków granic. Rodziły się piosenki, które z czasem zyskiwały nową perspektywę lub były ponownie interpretowane dzięki przyjmowaniu innych muzycznych punktów widzenia. To doprowadziło w końcu do powstania ujednoliconej formy ekspresji.