Po emocjach związanych z jubileuszem pięćdziesięciolecia Wratislavii Cantans pora rozpocząć regularną działalność w murach nowo oddanej siedziby. I to oczywiście z najwyższą klasą! Na scenie pojawi się znakomita pianistka Alice Sara Ott, której towarzyszyć będzie Orkiestra Symfoniczna NFM pod batutą swego dyrektora artystycznego.
Alice Sara Ott jest 27-letnią artystką o nieprzeciętnej urodzie (w żyłach pianistki płynie niemiecka i japońska krew). Swą edukację w salzburskim Mozarteum rozpoczęła jako „cudowne dziecko” w wieku zaledwie dwunastu lat. W 2008 roku, po triumfach Ott na prestiżowych konkursach pianistycznych, firma fonograficzna „Deutsche Grammophon” zaproponowała jej kontrakt dotyczący nagrań na wyłączność. Dotychczas w ramach tej współpracy zrealizowano siedem albumów. Na trzecim z nich znalazło się koncertowe nagranie dzieła, które zabrzmi również podczas piątkowego wieczoru w siedzibie NFM: I Koncertu fortepianowego b-moll Piotra Czajkowskiego.
Ów porywający utwór z pewnością należy do najbardziej znanych koncertów fortepianowych, bez wątpienia też nie zalicza się do tych najłatwiejszych, zawiera wszak sporo epizodów wymagających od solisty błyskotliwej wirtuozerii i imponującej techniki.  Zapewne dlatego to właśnie I Koncert Czajkowskiego pojawił się w skeczu Monty Pythona. Scenka ta prześmiewczo uzmysławia, ile trudności technicznych musi pokonać pianista, by stanąć na wysokości zadania (w wersji brytyjskich komików do przeszkód rodem z partytury Czajkowskiego dołożono jeszcze… kilka łańcuchów, parę kajdanków i szczelnie zawiązany wór, z których to pianista musi się wyplątać podczas grania słynnych początkowych akordów).
Po przerwie zabrzmi jeden z chętniej grywanych utworów Witolda Lutosławskiego: Koncert na orkiestrę z 1954 roku. Dzieło to, w interesujący sposób łączące mazowiecki folklor z barokową polifonią i współczesnymi technikami kompozytorskimi, było w czasach swego powstania zapowiedzią przełamywania socrealizmu jako obowiązującej wtedy „metody twórczej”.  W 1955 roku niezwykle entuzjastycznie przyjęto jego wykonanie podczas pierwszej edycji „Warszawskiej Jesieni” – festiwalu, którego zorganizowanie także było jedną z pierwszych jaskółek nadchodzącej „odwilży”.