Kwintety smyczkowe z podwójną partią altówki zwie się czasami „altówkowymi”. Forma ta cieszyła się kiedyś niemałym powodzeniem. Sięgał po nią Wolfgang Amadeus Mozart, na przykład w 1790 roku, pisząc swój wdzięczny Kwintet D-dur. Sięgnął po nią i Johannes Brahms, który sto lat później, wychodząc od zarzuconych szkiców do planowanej symfonii, stworzył piękny Kwintet G-dur. Aż korci, by odległych w czasie gigantów zestawić jako partnerów w muzycznym sparingu…
Mozart kontra Brahms… Klasyk kontra romantyk… Obydwa kwintety utrzymane są w jasnych tonacjach durowych, jednak pogodna lekkość i elegancja Mozarta przeciwstawiają się tonom bardziej emocjonalnym i burzliwym u Brahmsa. Ten drugi planował zresztą, iż kompozycja z 1890 roku będzie jego ostatnim dziełem (tak się jednak nie stało – katalog dzieł Brahmsa zamyka się wraz z opusem 122 z 1896 roku). Kwintet nawet dla uszu pierwszych słuchaczy nie brzmiał schyłkowo. Wręcz przeciwnie – według anegdoty jeden z przyjaciół miał zasugerować, iż pierwsza część winna nosić tytuł „Brahms w Praterze” (czyli w uroczym wiedeńskim parku, po którym kompozytor uwielbiał spacerować). Niemłody już wówczas Brahms ucieszył się podobno z tej propozycji, miał jednak poprosić o to, by do kuszącej wizji dodać koniecznie towarzystwo kilku pięknych dziewcząt. Prawda to czy nie, w każdym razie do utworu przylgnął przydomek „Prater”. Do owej przechadzki po alejach wiedeńskiego parku podczas czwartkowego koncertu zaproszą słuchaczy muzycy związani z NFM Leopoldinum – Orkiestrą Kameralną, w tym szef artystyczny zespołu: altowiolista Hartmut Rohde.