Kto raz zobaczył i usłyszał „królową flamenco” – przepadł na wieki. Concha, a właściwie María Concepción Balboa Buika, przyszła na świat 11 maja 1972 roku na Majorce, gdzie osiedli jej rodzice, zmuszeni w latach 70. uciekać z rodzinnej Gwinei Równikowej za prodemokratyczne poglądy.
Piosenkarka, autorka tekstów, kompozytorka i producentka muzyczna afro-hiszpańskiego pochodzenia. Obdarzona niesamowitym głosem – jednocześnie chropowatym i miękkim. Nina Simone, Chavela Vargas i Cesarea Evora ukryte w jednym ciele. Jej twórczość to wyjątkowa mieszanka world music, jazzu oraz flamenco. Wielokrotnie nagradzana i doceniana przez stowarzyszenia muzyczne całego świata. W swojej karierze współpracowała z takimi artystami, jak: Pat Metheny, Anoushka Shankar, Chick Corea, Mariza, Charles Aznavour, Seal, Yasmin Levy czy Nelly Furtado.
Kluczowym instrumentem towarzyszącym jej występom jest cajón, drewniana skrzynia perkusyjna rodem z Peru. „Cajón to instrument z sercem – mówi Buika – nie wiem dlaczego, ale kiedy słyszę ten dźwięk, czuję, jak drugie serce bije tuż obok mnie. Nieważne, co gra reszta muzyków. Stoję boso i czuję rytm – niemożliwe jest się pogubić”. Czy sława zmieniła dziecko afrykańskich uchodźców? „Nie wiem, czy się zmieniłam. Kiedy jesteś sławny, nie masz czasu, żeby się nad tym zastanawiać. Nie mam nawet chwili, żeby ogolić nogi. Po pięciu latach non stop w trasie nie wiem, kim jestem. W tej chwili jestem bardziej zwierzęciem niż człowiekiem”.