Ambiq tworzą Max Loderbauer, Samuel Rohrer oraz lider zespołu Claudio Puntin. Tworząc w równym stopniu naturalne, co elastyczne struktury, trio nakreśla pionierski elektroakustyczny pejzaż dźwiękowy, wyznaczając tym samym nowe kierunki rozwoju muzyki z pogranicza future oraz ambient jazz.  Wykwalifikowany pianista Max Loderbauer we współpracy z Ricardo Villalobosem w brawurowy sposób wydał niedawno album o nazwie „Re: ECM”, korzystając z archiwalnego sanktuarium jazzowego należącego do mieszczącej się w Monachium wytwórni ECM. W pracy nad swoim nowym projektem w naturalny sposób wykorzystał ponownie muzyczne sanktuaria. Narzędzie, dzięki któremu tworzy muzyczne światy to najwyższej jakości syntezator modularny Buchla 200e. W blasku tego rozświetlonego niczym ołtarz kokpitu pianiście towarzyszy dwóch natchnionych szwajcarskich muzyków — klarnecista Claudio Puntin (posługujący się również pałkami perkusyjnymi typu mini-mallet i instrumentami elektronicznymi) oraz perkusista Samuel Rohrer (obsługujący także procesor efektów oraz inne instrumenty elektroniczne), mogący się pochwalić wydaniem produkcji wytwórni ECM zarówno na własną rękę, jak i we współpracy z innymi wykonawcami. Na płycie „ambiq” zgłębiają oni odległe muzyczne wszechświaty pod znakiem firmowym założonej przez Rohrera innowacyjnej wytwórni arjunamusic, umożliwiając poznanie sceny elektronicznej dzięki ulepszonym możliwościom instrumentalnej interakcji.Samuel Rohrer jako improwizacyjny pilot dźwięku potrafi sprawnie sterować rytmem i anty-rytmem. Za sprawą swej pełnej artyzmu, całościowej i łączącej różne style koncepcji rozbudowuje on gamę funkcji rytmicznych wplatając niezwykle emocjonalne elementy. Jego styl perkusyjny dociera z ukrytym brzmieniem do jego elektronicznych aranżacji i powraca z uwodzicielską energią, stanowiąc tygiel, do którego trafiają muzyczne partie jego towarzyszy.
Wybuchowa mieszanka płyty „ambiq” rozkwita i nasila się w chwilach, które w szczególny sposób zdają się oddawać to muzyczne przeżycie. Nie zawsze, ale wtedy ryzyko staje się piękne, gdy kalkulacje zgadzają się z całkiem wymyślonym równaniem.