Finał tegorocznej edycji Musica Electronica Nova to minimaraton muzyki elektroakustycznej, w ramach którego będziemy wspominać pionierów i pionierki tej dziedziny sztuki, a także spoglądać w przyszłość, ku nowym perspektywom. Główny kuratorem AKUSMA FORUM jest Michał Mendyk, który podzielił wieczór na pięć sekcji.

Rain stick [The empty Hand /1]           
Z gestu-wydarzenia uchwyconego w locie, tutaj zatrzymany precyzyjny ślad obrazu, z łatwością powiększony, zawężony, zwielokrotniony, wymyślony, dystrybuowany, staje się mikrokosmosem lub hiperprzestrzenią, gdzie krzyżują się liczne zależności – chwilowe, efemeryczne, fenomenalne. Idea staje się bardziej czytelna, gdy praca badawcza, w czasie której wybieram animowany materiał dźwiękowy do części utworu, zostaje poświęcona kilku planom słuchania, kilku ważnym kalibrom, z perspektywy ich przecięć, kolizji i integracji. Pustą rękę symbolizują par excellence tajemnicze początki tego magicznego instrumentu, który, w formie prostego patyka, wytwarza, kiedy obracamy nim powoli, krystaliczną mgłę delikatnych, splątanych rezonansów wysokich dźwięków, które „oddychają”. Z tego ślizgania się form wyrasta wolność asocjacji, którą usprawiedliwiają jedynie rozmach, progresja i ścieżki „dynamicznego gatunku”.
François Bayle

Elementa
Utwór napisany na zamówienie Ministerstwa Kultury z okazji pięćdziesiątej rocznicy narodzin muzyki konkretnej, zrealizowany w INA-GRM. Elementa napisałem celowo jako kompozycję elektroakustyczną. Korzystając z samplingu i technik miksowania, popularna muzyka elektroniczna łączy – pół wieku później – pewne podejścia, których źródłem jest „muzyka konkretna”. Nie jestem ani ekspertem, ani amatorem techno, ale w tym utworze opracowuję na nowo, tu i tam, fragmenty moich własnych kompozycji, zwłaszcza dźwięki nagrane. Czasami są to prosto opracowane krajobrazy dźwiękowe, częściej spektra, fuzje impulsów zanurzone w muzycznej tkance, nawet wplecione w figury, frazy, rozwinięcia i sekcje: jest to praca kompozytorska, ale zwracająca uwagę na autonomię obiektów organicznych i ich dynamikę przepływu, trwania i energii.
Jean-Claude Risset

The Noise’s infinite [Erosphère /2]
Konkretne źródła dźwięku budzą zwierzęce ucho. Trajektorie elektroniczne i ich analogowy upał, kolory audio cyfrowe i ich refleksy moiré, z których każdy oferuje swoje niepodrabialne właściwości. Powierzchnie formują przestrzeń. I jak zwierciadła, które spoglądają na siebie, otwierają przy słuchaniu perspektywę długich korytarzy o nieskończonych zagięciach.
François Bayle