Czy to występując solo, czy jako gitarzysta czołowych orkiestr, których skład i wielkość mocno się różnią – od kwartetu do big bandu – Olivier Benoit zawsze poszukuje nowych terytoriów, wciąż jeszcze słabo reprezentowanych na oficjalnej mapie muzyki współczesnej. Rock, ( brzmienie i energia), jazz (grupowa interakcja, piękno muzyki jako aktu twórczego) muzyka współczesna (zaabsorbowanie formą, precyzja oraz wyrafinowanie języka), a także nieidiomatyczna, swobodna improwizacja (horyzontalne modele organizacji, fundamentalna immanencja) to muzyczne obszary, których atrybuty wzajemnie się przenikają w tworzeniu form ekspresji charakteryzujących się autentycznym synkretyzmem i innowacją. 

W dzieciństwie uczył się gry na oboju, w wieku 18 lat zdecydował się na karierę muzyczną i zwrócił ku gitarze klasycznej i kontrabasowi.  Podczas studiów muzykologicznych na Uniwersytecie w Lille (i towarzyszących im lekcji jazzu i kompozycji w tamtejszym Konserwatorium) poznał Jeana-Françoisa Canape’a, Gérarda Marais, Freda Van Hove i Annicka Nozatiego, a wszyscy z nich odegrali kluczową rolę we wprowadzeniu Oliviera Benoit w świat muzyki improwizowanej. W 1992 r. sformował kwartet Happy House jako lider (z udziałem kontrabasisty Nicolasa Mahieux), by grać muzykę mocno zakotwiczoną w jazzie, z silnym zabarwieniem rockowym.