Choć często myślimy o Mozarcie jako o dowcipnym i rozrywkowym człowieku, znanym nam z serenad i divertiment, to w jego twórczości na szczególną uwagę zasługują również liczne koncerty na instrumenty solowe i symfonie. Gatunki te na czas swojego rozkwitu czekały właśnie do klasycyzmu. Najsłynniejszy twórca muzyki tych czasów miał na ich rozwój ogromny wpływ, formując tym samym punkt odniesienia dla późniejszych kompozytorów.
Finałem sobotniego koncertu Wrocławskiej Orkiestry Barokowej będzie jedna z najsłynniejszych i przy okazji trzech ostatnich symfonii Mozarta – Symfonia g-moll KV 550. Zespół wykona pierwszą z dwóch wersji utworu, różniącą się od późniejszej brakiem klarnetów w orkiestrze. Występowanie dwóch autorskich wersji tego samego utworu potwierdza, że symfonia ta musiała być wykonywana jeszcze za życia kompozytora. Trudno bowiem podać inny powód zmiany partii innych instrumentów tak, by pasowały one do tych nowo włączonych do dzieła. Krótko po wydaniu utworu drukiem symfonię zaczęto nazywać „Wielką symfonią g-moll”, by odróżnić ją od wcześniej, mniejszej w rozmiarze, napisanej w tej samej tonacji (Symfonia g-moll KV 183). Wspomniane dwa utwory to zresztą jedyne symfonie Mozarta utrzymane w tonacji molowej – do dziś trudno ustalić jednoznacznie, dlaczego tak się stało.
Zanim jednak zabrzmi znany wszystkim melomanom temat I części Symfonii g-moll, usłyszymy kolejne, istotne w twórczości kompozytora dzieła. Dowcipnego Mozarta – duszę towarzystwa przedstawi jedno z jego słynnych dworskich divertiment. Zaś kompozytora jako twórcę licznych koncertów solowych przypomni II Koncert waltorniowy – pierwszy z napisanych dla wybitnego instrumentalisty i przyjaciela kompozytora, Josepha Leutgeba. Nie zabraknie również nowatorskich eksperymentów, takich jak Sinfonia concertante Es-dur – najbardziej udana z Mozartowskich prób połączenia ze sobą w jedno symfonii i koncert – w której swoje interesujące brzmienie koncertująca altówka zawdzięcza zjawisku scordatury, czyli przestrojeniu strun na inne niż standardowo wykorzystywane przez muzyków grających na tym instrumencie wysokości dźwięku.