Choć o słynnej Dziewiątej niemal wszystko już zostało napisane, a dzieło wciąż grywane jest na całym świecie, to ani trochę nie traci na swej aktualności. Pomaga mu nieśmiertelna legenda otaczająca jego twórcę (gdy pisał swe życiowe dzieło, był już kompletnie głuchy), a także znana nawet muzycznym ignorantom Oda do radości. Jednak prawdziwą kartą przetargową dla bezlitosnej historii jest w przypadku tejże Symfonii niesamowity kunszt, z jakim została ona stworzona. Dzieło monumentalne i nowatorskie, przepełnione pomysłami, z których garściami czerpali późniejsi romantyczni symfonicy. Jest to dzieło niesamowicie solidne pod względem instrumentacji i spójne w swej budowie, co więcej – wymowne i symboliczne. Podobnie jak w przypadku popularnej Piątej, ostatnia symfonia mistrza z Bonn rozpoczyna się w tonacji molowej, prawdopodobnie po to, by jeszcze bardziej podkreślić znaczenie Ody do radości. Muzyczna interpretacja tekstu Schillera utrzymana jest bowiem w wymownej tonacji D-dur, która w czasach baroku uchodziła za triumfalną i radosną.