Na program koncertu West Side Sinfonietty złożyły się dzieła lżejszego kalibru. Znalazły się wśród nich popularne kompozycje twórców bardzo znanych, jak też utwory napisane przez mniej rozpoznawalnych artystów.

Accelerationen op. 234, jeden z najpopularniejszych walców Johanna Straussa II, powstał w 1860 roku na zamówienie studentów inżynierii, chcących nowym utworem uświetnić bal odbywający się w Sophienbad-Saal. W podobnej stylistyce utrzymane są także kompozycje Roberta Vollstedta, który przez większość swojego życia zawodowego działał jako klarnecista w operze w Hamburgu. Na ten właśnie instrument przeznaczony jest krótki i wirtuozowski utwór Die Zauber-Clarinette. Obecne w twórczości Henryka Wieniawskiego stylizacje tańców polskich były jego sposobem na promowanie rodzimej kultury na świecie. Do najbardziej znanych utworów tego typu należy uroczysty i melodyjny Polonez D-dur op. 4. Na wątkach polskich opiera się też twórczość Stanisława Moniuszki. Podczas koncertu zabrzmią opracowania najpopularniejszych fragmentów dwóch oper – Halki i Hrabiny, a także aranżacja arii Ten zegar stary ze Strasznego dworu w mocno niestandardowej, a przez to interesującej wersji na kontrabas i orkiestrę.

Do kultury Półwyspu Iberyjskiego nawiązuje z kolei barwny i pełen temperamentu Marsz hiszpański Josefa Rixnera. Przeznaczona pierwotnie na fortepian i wiolonczelę Tarantella Davida Poppera to natomiast pełna werwy i fantazji stylizacja dynamicznego włoskiego tańca ludowego z okolic Neapolu. Zgodnie z wierzeniami okolicznej ludności jego wykonanie miało leczyć ukąszonych przez tarantulę, stąd też wzięła się nazwa tańca. Salut d’amour Edwarda Elgara jest kompozycją napisaną na skrzypce i fortepian. Angielski twórca ukończył ten utwór w lipcu 1888 roku i zadedykował go swojej narzeczonej, Caroline Alice Roberts. Delikatny i liryczny charakter dzieła sprawił, że szybko zdobyło ono dużą popularność. Francuski artysta Henri Büsser zapamiętany został o wiele lepiej jako dyrygent i kierownik instytucji kulturalnych niż jako kompozytor. Jego lekkie, wdzięczne i melodyjne Scherzetto jest czwartą częścią Małej suity op. 12. Koncert zwieńczy wykonanie ostatniego, najbardziej znanego z kaprysów Niccola Paganiniego, który tym razem zabrzmi w wersji na dwoje skrzypiec i orkiestrę.