Wykonawcy:
Andrzej Kosendiak – dyrygent
Chór Chłopięcy NFM
Izabela Polakowska-Rybska – przygotowanie chóru
Małgorzata Podzielny – dyrektor artystyczny
Magdalena Maj – asystent dyrektora artystycznego
Lutosławski Quartet
LutosAir Quintet
Instrumentaliści NFM Filharmonii Wrocławskiej

Program:
Witold Lutosławski (1913–1994)
Idzie nocka na głos i orkiestrę kameralną (1954)
Śpijże, śpij na głos i orkiestrę kameralną (1954)
Wiosna – cztery pieśni dziecięce na głos i orkiestrę kameralną (1951)
Muszelka na głos i orkiestrę kameralną (1952)
Srebrna szybka na głos i orkiestrę kameralną (1952
Piosenki dziecinne na głos i zespół instrumentalny (1947)
Słomkowy łańcuszek i inne dziecinne utwory na sopran i mezzosopran, flet, obój, 2 klarnety i fagot (1950–1951)
Spóźniony słowik na głos i orkiestrę kameralną (1947)
O Panu Tralalińskim na głos i orkiestrę kameralną (1947)
Warzywa na głos i orkiestrę kameralną (1954)
Trudny rachunek na głos i orkiestrę kameralną (1954)
Wróbelek na głos i orkiestrę kameralną (1953)
Pióreczko na głos i orkiestrę kameralną (1953)

Nagrano w Sali Głównej Narodowego Forum Muzyki im. Witolda Lutosławskiego, 11–14 lutego 2017
Reżyseria nagrania i mastering: Andrzej Sasin, Aleksandra Nagórko
Montaż: Aleksandra Nagórko
NFM 46, ACD 242
Premiera polska: 20 kwietnia 2018; premiera światowa: 25 maja 2018

Patronat medialny:
Program II Polskiego Radia
„Muzyka w Mieście”

„Pytał kiedyś – półżartem i całkiem serio – historyk sztuki Jacek Woźniakowski, czy artyście wolno się żenić. Można pójść o krok dalej i spytać, czy artyście wolno mieć dzieci — »a już kiedy one są«, to co z tego wynika dla sztuki. […]

Podobnie jak piosenki z obszaru muzyki popularnej, twórczość dla dzieci wiąże się z Polskim Radiem, głównym w latach powojennych inkubatorem twórczości muzycznej wszelkiego rodzaju. Radio było oczywiście państwowe, jak niemal wszystko w ówczesnej Polsce „Ludowej“. Państwowe były nawet dzieci. Nie znajdziemy jednak w tekstach ani politycznych plakatówek, ani natrętnej dydaktyki; w ogóle poza Słomkowym łańcuszkiem, czyli popularnym wykładem na temat wielorakiej użyteczności… słomy, dydaktyki w tych tekstach nie ma prawie wcale. Jest napomnienie, by żywe stworzenia, ptaki zwłaszcza, traktować dobrze. (Ale już owady nadają się tylko na ptasią kolację). Jest trochę absurdalnego humoru, garść mikroscenek czy portrecików, sporo delikatnego, nieco bladego liryzmu, czasem – zwłaszcza u Tuwima – przetykanego zmyślnym humorystycznym konceptem, jak w poincie piosenki o Rzeczce. Nie ma biało-czarnych charakterów ani jasnego triumfu Dobra nad Złem: romantyczny, ale egocentryczny pan Słowik ograniczy się do krótkich przeprosin; skłócone jarzyny wylądują w zupie niezależnie od tego, co zrobiły, a ptasie plotki kulminują w iście gombrowiczowskiej »kupie«. […]

Kursuje wśród artystów piszących dla dzieci powiedzenie, że ich fach wymaga jeszcze większej pracy i talentu niż twórczość dla dorosłych, »bo dziecko jest odbiorcą wymagającym i nie znosi fałszu«. To prawda częściowa. Z jednej strony – jak mówi Danton u Büchnera – »pijani, dzieci i wariaci mówią prawdę«, z drugiej – dzieci, zwłaszcza w instytucjonalnych ramach, potrafią dla świętego spokoju udawać zainteresowanie i nieźle zgrywać. […]

Maksyma »tak jak dla dorosłych, tylko lepiej« jest zatem ważna. Lutosowe miniaturki trzeba wykonać z nieskazitelną, może nawet nadwyrazistą dykcją, więcej niż spójną intonacją, z idealnym uchwyceniem rytmu i akcentu, czujnie różnicując harmoniczne odchylenia i zabarwienia. Trzeba znaleźć sposób na voice acting, nienachalnie, ale dobitnie uwypuklić głosy postaci, dobrze osadzić pointę, a z drugiej strony – nie przesadzać z »efektami«. (Przyda się muzyk znający retorykę, może właśnie spec od baroku?) No i jak ognia należy unikać wrażenia – częstego, niestety, zwłaszcza wśród chórów dziecięcych – że wszystko, co się śpiewa, jest bardzo smutne. Trudne zadanie, ale powinno się opłacić. […].”

Fragment eseju Lutos dzieckiem podszyty Rafała Augustyna, zamieszczonego w booklecie płyty.