Brad Mehldau

Pianista jazzowy Brad Mehldau intensywnie występuje i nagrywa od wczesnych lat 90. Przez te wszystkie lata najwięcej projektów zrealizował ze swoim triem. Począwszy od 1996 roku jego grupa wydała serię pięciu albumów w wytwórni Warner Bros., zatytułowaną The Art of the Trio (pod koniec 2011 roku seria ta została ponownie wydana jako pięciopłytowy box przez wytwornię Nonesuch). W tym samym okresie artysta wydał także solowe nagranie fortepianowe pod tytułem Elegiac Cycle oraz płytę Places, która zawierała zarówno solowe utwory fortepianowe, jak i utwory na trio jazzowe. Elegiac Cycle i Places można nazwać albumami „koncepcyjnymi”, składającymi się wyłącznie z oryginalnego materiału z głównymi tematami, które unoszą się nad każdą kompozycją. Inne nagrania Mehldaua obejmują Largo, wspólny projekt z innowacyjnym muzykiem i producentem Jonem Brionem oraz Anything Goes – triem z basistą Larrym Grenadierem i perkusistą Jorgem Rossym.

Pierwsza płyta nagrana dla Nonesuch, Brad Mehldau Live in Tokyo, została wydana we wrześniu 2004 roku. W 2005 roku, po dziesięciu satysfakcjonujących latach współpracy Mehldaua i Rossy’ego w ramach tria, do zespołu dołączył perkusista Jeff Ballard. Tego samego roku, 27 września, Nonesuch wydała swój pierwszy album Brad Mehldau Trio – Day Is Done. Fascynujące podwójne nagranie zatytułowane Brad Mehldau Trio Live ukazało się 25 marca 2008 roku, również w tej wytwórni. Dwa lata później, 16 marca 2010 roku, Nonesuch wydała podwójną płytę z oryginalnym materiałem, zatytułowaną Highway Rider i stanowiącą długo oczekiwaną kontynuację Largo. Przy tym albumie Mehldau po raz drugi współpracował z renomowanym producentem Brionem oraz perkusistą Ballardem i basistą Grenadierem, a także perkusistą Mattem Chamberlainem, saksofonistą Joshuą Redmanem i orkiestrą kameralną kierowaną przez Dana Colemana. W 2011 roku Nonesuch wydała Live in Marciac (dwie płyty CD wraz z DVD z występu w 2006 roku) oraz Modern Music, album będący owocem współpracy pianistów Mehldaua i Kevina Haysa oraz kompozytora i aranżera Patricka Zimmerliego. W 2012 roku Nonesuch opublikowała album z oryginalnymi utworami Brad Mehldau Trio – Ode (był to pierwszy album artysty nagrany z triem od 2008 roku, kiedy to ukazała się płyta live z koncertu w Village Vanguard w Nowym Jorku oraz pierwszy album studyjny tria od 2005 roku, kiedy wyszedł krążek Day Is Done). Ode zdobył nominację do nagrody Grammy. Nonesuch wydała płytę Brad Mehldau Trio Where Do You Start, która towarzyszyła entuzjastycznie przyjętej przez krytykę Ode. Podczas gdy Ode zawiera jedenaście utworów skomponowanych przez Mehldaua, na Where Do You Start składają się interpretacje dziesięciu utworów innych kompozytorów i jeden oryginalny utwór Mehldaua. W 2013 roku Mehldau wyprodukował album Walking Shadows (na którym też zagrał) – cieszące się uznaniem wydawnictwo wytwórni Nonesuch, sygnowane przez Joshuę Redmana. W 2013 roku odbył się kilka tras koncertowych, podczas których wystąpił w duecie z wirtuozem mandoliny Chrisem Thilem, pianistą Haysem, a także w ramach tandemu Mehliana nagrał z wybitnym perkusistą Markiem Guilianą debiutancki album Mehliana: Taming the Dragon, który został wydany na początku 2014 roku. Monumentalny i ambitny zestaw winylów 10 Years Solo Live został wydany 16 października 2015 roku (wersja na CD oraz cyfrowa ukazały się w listopadzie) i zdobył powszechne uznanie krytyków. Zestaw utworów został wybrany z dziewiętnastu nagrań na żywo zarejestrowanych w ciągu dziesięciu lat europejskich koncertów solowych Mehldaua i został podzielony na cztery podgrupy tematyczne po cztery strony każda: Dark/Light, The Concert, Intermezzo/Rückblick i E Minor/E Major. W 2016 roku wytwórnia Nonesuch wydała długo oczekiwaną płytę Brad Mehldau Trio Blues and Ballads (pierwszy album zespołu, który powstał od 2012 roku, kiedy to ukazało się Where Do You Start) oraz słynny debiutancki album Redmana i Mehldaua Nearness, zawierający nagrania z ich europejskiej trasy w 2011 roku. Oba albumy zyskały powszechne uznanie zarówno krytyków, jak i publiczności, oba też zostały nominowane do nagrody Grammy. W 2017 roku Mehldau nagrał pierwszą wspólną płytę z mandolinistą i wokalistą Thile’em – Chris Thile & Brad Mehldau.

Osobowość muzyczną Mehldaua charakteryzuje pewna dwoistość. Artysta ten jest przede wszystkim improwizatorem i ogromnie ceni sobie zaskoczenie i zdumienie, które może zrodzić się ze spontanicznej muzycznej idei wyrażającej się bezpośrednio w czasie występu na estradzie. Ale też głęboko fascynuje się architekturą muzyki, która ma wpływ na wszystko, co gra. W jego najbardziej inspirującym graniu faktyczna struktura jego myśli muzycznej służy jako środek ekspresji. Kiedy gra, słucha, jak rozwijają się pomysły i w jakiej kolejności się ujawniają. Każda melodia ma silnie odczuwany łuk narracyjny, niezależnie od tego, czy wyraża się on na początku, na końcu czy w czymś, co pozostaje celowo otwarte. Dwie strony osobowości Mehldaua – improwizatora i formalisty – współgrają ze sobą, a efekt jest często czymś w rodzaju kontrolowanego chaosu.

Mehldau występuje regularnie na całym świecie od połowy lat 90., z triem i jako pianista solowy. Jego występy są bardzo ekspresyjne. Często cechuje je intelektualny rygor ciągłego procesu abstrahowania, który może przebiegać w danym utworze, a także pewna gęstość informacji. Po czym może nastąpić szczera, emocjonalnie bezpośrednia ballada. Artysta preferuje zestawianie skrajności. Przez lata przyciągał znaczną liczbę fanów oczekujących wyjątkowych, intensywnych przeżyć podczas jego występów.

Oprócz tego, że prowadzi własne trio i realizuje projekty solowe, Mehldau współpracował z wieloma świetnymi muzykami jazzowymi: przez dwa lata występował z zespołem saksofonisty Redmana, nagrywał i koncertował z Patem Methenym, Charliem Hadenem i Lee Konitzem oraz jako sideman z takimi artystami, jak Michael Brecker, Wayne Shorter, John Scofield i Charles Lloyd. Przez ponad dekadę współpracował z wieloma muzykami, których darzy szacunkiem, w tym z gitarzystami Peterem Bernsteinem i Kurtem Rosenwinkelem oraz saksofonistą tenorowym Markem Turnerem. Mehldau nagrywał również z wieloma artystami spoza sceny jazzowej, takimi jak Willie Nelson (Teatro) oraz piosenkarz i autor piosenek Joe Henry (Scar). Jego muzyka pojawiła się w kilku filmach, w tym w Oczach szeroko zamkniętych Stanleya Kubricka i The Million Dollar Hotel Wima Wendersa. Stworzył także oryginalną ścieżkę dźwiękową do francuskiego filmu Ma femme est une actrice. Mehldau skomponował dwa nowe utwory na głos i fortepian na zamówienie Carnegie Hall, The Blue Estuaries oraz The Book of Hours: Love Poems to God, które zostały wykonane wiosną 2005 roku z udziałem uznanej klasycznej sopranistki Renée Fleming. Kompozycje te zostały nagrane z Fleming i wydane w 2006 roku na płycie Love Sublime; w tym samym roku wytwórnia Nonesuch wydała album House on Hill, zawierający jazzowe kompozycje Mehldaua na trio. Cykl siedmiu pieśni o miłości, zamówionych przez Carnegie Hall dla szwedzkiej mezzosopranistki Anne Sofie von Otter, ukazał się w 2010 roku w wytwórni Naïve na podwójnym albumie Love Songs, w ramach którego połączono nowo zamówiony cykl pieśni z wyborem repertuaru francuskiego, amerykańskiego, angielskiego i francuskiego; wszystkie utwory wspólnie wykonali Mehldau i von Otter, a płyta zdobyła szerokie uznanie. W 2013 roku Mehldau dokonał premierowego wykonania Variations on a Melancholy Theme. Ten wielkoformatowy utwór orkiestrowy został zaprezentowany z Orpheus Chamber Orchestra i Britten Sinfonia. W 2015 roku na zamówienie Carnegie Hall, The Royal Conservatory of Music, National Concert Hall i Wigmore Hall przy wsparciu André Hoffmanna (prezesa Fondation Hoffmann) powstały Three Pieces Afer Bach Mehldaua, które zostały zainspirowane przełomowym dziełem J.S. Bacha Das wohltemperierte Klavier.

W sezonach 2009/2010 i 2010/2011 Mehldau był kuratorem odbywającej się każdego roku serii czterech koncertów jazzowych w prestiżowej londyńskiej Wigmore Hall; w obu sezonach wystąpił podczas co najmniej dwóch z czterech takich koncertów. Pod koniec stycznia 2010 roku Carnegie Hall ogłosiła rezydencję Mehldaua w sezonie 2010/2011 w ramach Richard and Barbara Debs Composer’s Chair – był on pierwszym artystą jazzowym, który zajął to stanowisko od czasu jego utworzenia w 1995 roku. W poprzednich latach kompozytorami rezydentami byli m.in. Louis Andriessen (2009/2010), Elliott Carter (2008/2009) i John Adams (2003–2007).

UWAGA! Ten serwis używa cookies.

W naszym serwisie stosuje się pliki cookies, które są zapisywane na dysku urządzenia końcowego użytkownika w celu ułatwienia nawigacji oraz dostosowania serwisu do preferencji użytkownika. Szczegółowe informacje o plikach cookies znajdziesz w Polityce Prywatności. Czytaj więcej…

Rozumiem
Newsletter Melomana
Zapowiadamy nowe koncerty, przypominamy o starcie sprzedaży biletów, dajemy znać o ostatnich wolnych miejscach
Zapisz się