Tadeusz Strugała

Dyrygent, pedagog, juror, organizator życia muzycznego, społecznik i kolekcjoner, w sezonie 2014/2015 obchodził sześćdziesięciolecie pracy artystycznej i osiemdziesiąte urodziny. Wielokrotnie nagradzany i odznaczany, w ostatnim czasie uhonorowany został przez Polskie Radio Diamentową Batutą.
Absolwent wrocławskiej Akademii Muzycznej, dyrektor naczelny i artystyczny Filharmonii Wrocławskiej (1969–1980), Międzynarodowego Festiwalu Wratislavia Cantans (1968–1997) oraz Festiwalu Polskiej Muzyki Współczesnej. Wykładowca wrocławskiej Akademii Muzycznej i jej doktor honoris causa.
Lata sześćdziesiąte to początek międzynarodowej kariery i występów na estradach Europy, Australii, USA i Azji. Piastował funkcje szefa naczelnego i artystycznego WOSPRiTV, generalnego dyrektora muzycznego Prezydenckiej Orkiestry Symfonicznej w Ankarze i Istambule, był zastępcą dyrektora artystycznego i stałym dyrygentem Filharmonii Narodowej w Warszawie, równolegle prowadził też Orkiestrę Filharmonii Krakowskiej jako jej dyrektor artystyczny.

W 1990 roku objął stanowisko dyrektora artystycznego i pierwszego dyrygenta Orkiestry Polskiego Radia i Telewizji w Warszawie, a w listopadzie 1991 roku wprowadził ten zespół pod nową nazwą „Polska Orkiestra Radiowa” do stałej siedziby w Studiu Koncertowym S-1. W latach 1994–2001 pełnił funkcję stałego dyrygenta gościnnego Praskiej Orkiestry Symfonicznej FOK, a w okresie 1998–2006 był dyrygentem-rezydentem Festiwalu Chopinowskiego w Gaming.
W archiwach orkiestr w wielu krajach utrwalone zostały premierowe wykonania wybitnych dzieł polskiej muzyki współczesnej pod jego dyrekcją, m.in. symfonie Witolda Lutosławskiego czy Polskie Requiem i Te Deum Krzysztofa Pendereckiego.
Artysta został nagrodzony statuetką Orfeusza (1986) za najlepsze wykonanie utworu polskiego na Międzynarodowym Festiwalu „Warszawska Jesień” oraz nagrodą Związku Kompozytorów Polskich (1991) za wybitne osiągnięcia w dziedzinie wykonawstwa polskiej muzyki współczesnej. Inne wyróżnienia to m.in. Grand Prix du Disque F. Liszt
w Budapeszcie w roku 1987 za premierowe nagranie poloników lisztowskich (z Orkiestrą Filharmonii Krakowskiej), nominacja do tytułu „Płyta roku” magazynu „Gramophone” za premierowe nagranie Missa pro defunctis (Requiem) Romana Maciejewskiego (Polskie Nagrania, 1991), które jako reedycja w roku 2011 otrzymało nagrodę Fryderyka, oraz Stern des Monats niemieckiego magazynu płytowego „Fono Forum” za nagrania utworów Xavera Scharwenki (Collins Classics).

UWAGA! Ten serwis używa cookies.

W naszym serwisie stosuje się pliki cookies, które są zapisywane na dysku urządzenia końcowego użytkownika w celu ułatwienia nawigacji oraz dostosowania serwisu do preferencji użytkownika. Szczegółowe informacje o plikach cookies znajdziesz w Polityce Prywatności. Czytaj więcej…

Rozumiem
Newsletter Melomana
Zapowiadamy nowe koncerty, przypominamy o starcie sprzedaży biletów, dajemy znać o ostatnich wolnych miejscach
Zapisz się