Wayne Marshall, ceniony brytyjski organista, pianista i dyrygent, jest kolejnym artystą, który wystąpi w ramach 58. Międzynarodowego Festiwalu Wratislavia Cantans im. Andrzeja Markowskiego. Muzyk wykona improwizacje oraz dzieła francuskich twórców z XIX i XX wieku, w tym fragmenty Messe de la Pentecôte Oliviera Messiaena – utworu, w którym odzwierciedla się nadzwyczajne zamiłowanie kompozytora do natury oraz śpiewu ptaków.  

Koncert rozpoczną i zamkną improwizacje Wayne’a Marshalla – otwierająca w formie intrady, a więc krótkiego utworu o charakterze wprowadzającym, druga zaś symfonii organowej o podtytule nawiązującym do czterech pór roku. Pierwsza z nich poprzedzi kompozycję ucznia Gabriela Faurégo, Jeana Rogera-Ducasse’a – Pastorale z 1909 roku. Rzadko wykonywany utwór pozostaje jedynym w dorobku artysty przeznaczonym na instrumentarium organowe. Jest przy tym jednak niezwykle wymagającym, wirtuozowskim dziełem, które Ducasse oparł na pogodnym motywie nawiązującym do siciliany – włoskiego tańca pasterskiego z siedemnastego i osiemnastego stulecia.

V Symfonia organowa op. 42 nr 1 Charles’a-Marie Widora to kompozycja wpisująca się w nurt symfonizmu organowego zapoczątkowanego w XIX wieku przez Césara Francka. Charakterystycznym dla jego założeń było orkiestrowe traktowanie monumentalnego brzmienia instrumentu i wykorzystanie jego różnorodnych możliwości technicznych. Widor uznawany jest za kontynuatora symfonizmu, m.in. dzięki stworzeniu dziesięciu symfonii organowych – stosunkowo nowego wówczas gatunku. Najsłynniejszą z nich jest właśnie V Symfonia organowa op. 42 nr 1, składająca się z pięciu ogniw i zwieńczona efektowną, żywiołową Toccatą, która dodatkowo rozsławiła nazwisko Widora.

Pracę nad Messe de la Pentecôte Olivier Messiaen rozpoczął w 1949 roku, po niemal dekadzie poszukiwań nowych idei twórczych – od sięgania po skomplikowane struktury harmoniczno-rytmiczne, aż po odgłosy nawoływań ptaków. Ich echa słyszalne są zwłaszcza w kompozycjach przełomu lat czterdziestych i pięćdziesiątych, a jedną z nich jest właśnie wspomniana niewielkich rozmiarów msza. Les oiseaux et les sources oraz Le vent de l’Esprit, a więc ostatnie jej części, Messiaen utkał z fragmentów o charakterze improwizacyjnym z melodyjnymi girlandami, nawiązującymi do barwnych świergotów ptasich.