W średniowiecznej Francji niezwykle trudno było poddać krytyce królewską władzę. Autor czternastowiecznego poematu Roman de Fauvel – prawdopodobnie Gervais du Bus – przedstawia osła (bądź konia), który opuszcza stajnię i awansuje w hierarchii monarszego dworu, dostępując najwyższych godności, aż w końcu umizgują się do niego biskupi, papież, a nawet sam władca. Nic zatem dziwnego, że z treści utworu nie wynika jednoznacznie, do świty którego z królów dołączył pokryty sierścią dworzanin, a historycy typują aż trzech spośród władających nad Loarą Kapetyngów: Filipa IV, Ludwika X oraz Filipa V. Jako że w jednym z rękopisów satyra obok tekstu (i ilustracji) zawiera również powiązane z jej treścią utwory muzyczne, daje się ona przedstawić również za pomocą sztuki dźwięków. Zadanie to podczas Forum Musicum weźmie na siebie Ars Cantus pod kierownictwem Tomasza Dobrzańskiego.

Rękopis, o którym mowa – przechowywany w paryskiej Bibliothèque nationale de France pod sygnaturą fr.146, stworzony pomiędzy 1317 a 1322 rokiem – stanowi najcenniejszy zbiór utworów polifonicznych tego okresu. Jest on unikatowym świadectwem narodzin we Francji sztuki muzycznej określanej jako ars nova, przeciwstawianej dominującej do tej pory ars antiqua. Cechuje się ona swobodniejszym rytmem (zapisywanym w nowy sposób), a także rozkwitem gatunków świeckich, takich jak między innymi rondeau, virelai czy ballada. Jednym z jej najwybitniejszych przedstawicieli był Philippe de Vitry. To właśnie od tytułu napisanego przez niego traktatu teoretycznego pochodzi nazwa nowego sposobu komponowania, której z czasem zaczęto używać do określenia całej epoki w historii muzyki. W Roman de Fauvel powstałej w okresie jego twórczej aktywności zachowało się aż dziewięć przypisywanych mu utworów.

Bezcenny rękopis (choć znajdują się w nim nawet utwory skomponowane specjalnie z myślą o historii wspomnianego nieparzystokopytnego jucznego zwierzęcia wspinającego się po szczeblach feudalnej drabiny) nie zawiera jednak wyłącznie muzyki w momencie tworzenia manuskryptu najnowszej. Jest to niezwykle zróżnicowana i obszerna kompilacja, a wśród znajdujących się tam aż 169 muzycznych interpolacji tekstu Roman de Fauvel natrafimy również na motety, kondukty, fragmenty chorału gregoriańskiego, a także ukształtowania quasi-chorałowe. Najstarsze z kompozycji zachowanych w źródle powstały w końcówce XII wieku. Do najbardziej wiekowych należą też zapisane w nim te przypisywane Philippe’owi le Chancelier, który zawdzięcza swój przydomek nadanemu mu w 1218 roku tytułowi kanclerza kapituły Notre Dame w Paryżu. Po nie również, oprócz utworów anonimowych i dzieł de Vitry, sięgną artyści Ars Cantus.