Tradycje okresu przesilenia zimowego wykazują archaiczną proweniencję, sięgającą  czasów jeszcze przedchrześcijańskich. Ich znaczenie naznaczone jest symboliką o charakterze zaduszkowym i związane z agrarną magią społeczności pierwszych rolników. Po chrystianizacji na dawne rytuały nałożyły się elementy nowej religii. Centralnym motywem tych rytuałów stał się symbol słońca, którego odrodzenie postrzegano jako warunek trwania ludzkich gromad w świecie ogarniętym ciemnością i chłodem zimy. Chrześcijańskim symbolem narodzonego Chrystusa jest wprowadzone przez Kościół wyobrażenie liter IHS w słonecznym kręgu.

Od niepamiętnych czasów od nastania najdłuższej w roku nocy wiejskie drogi przemierzały grupy kolędnicze, które ze śpiewem i muzyką obchodziły gospodarstwa, głosząc śpiewem chwałę Narodzenia Pańskiego. Obdarowywały przy tym magicznym darem dobrego słowa, życząc szczęścia i urodzaju. Czynione podczas takich odwiedzin hałasy miały wypędzić złe moce z obejścia, a budzące grozę postacie Diabła i Śmierci pokazywane były w karykaturalnej, budzącej wesołość postaci. Ośmieszone zło nie było straszne. Po kolędujących kawalerach, na drogi wioskowe wyruszały – od dnia św. Szczepana – grupy młodych kobiet, które również głosiły w pieśniach chwałę Bożego Narodzenia.

Narodowe Forum Muzyki im. Witolda Lutosławskiego realizuje przedsięwzięcie Pieśni z lasów i pól – prezentacja repertuaru ludowej muzyki dawnej w wykonaniu śpiewaków pochodzących z powojennych grup osiedleńczych na Dolnym Śląsku.