Harfa może budzić sakralne skojarzenia. Zgodnie z Księgą Rodzaju pierwszy muzyk, Jubal, grał właśnie na niej. Podczas śpiewania psalmów akompaniował sobie na tym instrumencie król Dawid, a ikonografia obfituje w wizje nieba z chórami anielskimi w ten właśnie sposób wychwalającymi Pana. Dźwięk harfy wypełni także Salon romantyczny w Muzeum Pana Tadeusza. Zagra na niej wybitna wirtuozka Magdalena Hoffmann – pierwsza harfistka znanej już wrocławskiej publiczności Symphonieorchester des Bayerischen Rundfunks, która współpracuje też z wytwórnią Deutsche Grammophon. Podczas recitalu artystka wykona program zawierający utwory pochodzące z wielu epok: od późnego renesansu, poprzez barok i romantyzm, aż do współczesności. 

Hoffmann rozpocznie koncert od pełnej blasku, efektownej Fantazji Es-dur, której autorem jest Carl Philipp Emanuel Bach, syn Johanna Sebastiana. Jego twórczość stanowi pomost łączący barok i klasycyzm. Do pierwszej z tych epok należy Georg Friedrich Händel. Z jego obszernego dorobku kompozytorskiego Hoffmann wybrała uroczystą Uwerturę otwierającą Suitę g-moll. W zupełnie inny świat dźwięków artystka wprowadzi słuchaczy w koronkowym Le Rappel des oiseaux z Suity e-moll Jean-Philippe’a Rameau, kolejnego twórcy reprezentującego epokę baroku. Znany jest on z dzieł inspirowanych naturą – do nich należy i ta krótka kompozycja, w której autor naśladuje głosy ptaków. Wątek ornitologiczny pojawi się także w krótkim, nastrojowym i tajemniczym Vogel als Prophet ze zbioru Waldszenen Roberta Schumanna. Hoffmann wykona również dwa inne dzieła tego romantycznego kompozytora: medytacyjne Einsame Blumen, czyli kolejne ogniwo ze Scen leśnych, oraz powolne, delikatne Warum? ze zbioru Fantasiestücke. 

Do licznego grona kompozytorów inspirujących się muzyką epoki baroku należał Maurice Ravel. Jednym z dzieł, które podaje się jako przykład takiego właśnie podejścia, jest napisana w 1917 roku suita Le Tombeau de Couperin. Hoffmann wybrała z niej błyskotliwe, pełne wdzięku Prélude. Jacques de la Presle to młodszy od Ravela kolejny francuski twórca, którego muzyka znajdzie się w programie recitalu. Jego Le Jardin mouillé jest efektowne i jednocześnie nastrojowe, a autor z upodobaniem eksploruje możliwości kolorystyczne brzmienia harfy. W zupełnie inny, choć także intrygujący sposób potencjał tkwiący w tym instrumencie badał znakomity japoński dwudziestowieczny artysta Tōru Takemitsu. Stanza II to napisana w 1971 roku kompozycja na harfę i taśmę, pełna zaskakujących i świeżych efektów brzmieniowych. 

Za sprawą melancholijnego, powolnego Semper Dowland, semper dolens autorstwa Johna Dowlanda cofniemy się na chwilę do muzyki późnego renesansu. Tymczasem Suita op. 83 Benjamina Brittena to jedno z najważniejszych dzieł napisanych w XX wieku, przeznaczonych na harfę. Hoffmann występ zakończy wykonaniem pełnej niepokoju Fantazji a-moll, której autorem jest najstarszy syn Johanna Sebastiana Bacha, Wilhelm Friedemann Bach.