Requiem d-moll jest jednym z najpiękniejszych dzieł sakralnych Mozarta i chyba najbardziej legendarnym utworem w historii muzyki. Dziś trudno już oddzielić fakty od legend towarzyszących powstaniu tego dzieła, a rozpowszechnionych dzięki sztuce (Petera Shaffera) i filmowi (Miloša Formana) Amadeusz. Chorujący Mozart otrzymał zamówienie na mszę żałobną w niepodpisanym liście od anonimowego posłańca, który przekazał mu teżz góry honorarium, w kwocie, której zażądał kompozytor. Nie narzucono żadnego terminu ukończenia dzieła, pozostawiono też twórcy całkowicie wolną rękę, jeśli chodzi o koncepcję utworu. Mozart pracował nad mszą z dużymi przerwami, ponieważ zaprzątały go inne przyjęte wcześniej zlecenia, a stan zdrowia kompozytora szybko się pogarszał. W efekcie Wolfgang Amadeus doszedł do przekonania, że pisze mszę żałobną na własny pogrzeb i mimo utraty sił starał się ukończyć, dzieło, nad którym pracował jeszcze dzień przed śmiercią. Wtedy to napisał ostatnie w swoim życiu nuty, tworząc najbardziej przejmującą część jego Requiem – Lacrimosę, której jedynie osiem pierwszych taktów zostało nakreślone ręką Mozarta. Po śmierci kompozytora, jego żona Konstancja prosiła zaprzyjaźnionych uczniów Wolfganga, aby dokończyli dzieło, ale trudno było znaleźć kogoś, kto podjąłby się tego zadania. W końcu mszę według notatek i „w duchu Mozarta” dokończyli Joseph Eybler i Franz Xaver Süssmayr, jednak dokładny zakres kompozycji dokonanej przez Süssmayra pozostaje trudny do ustalenia. Na kilka dni przed Zaduszkami przejmujące Requiem usłyszmy zagrane na historycznych instrumentach przez Wrocławską Orkiestrę Barokową i zaśpiewane przez doborowych solistów oraz Chór NFM.