Niewątpliwą atrakcją sobotniego wieczoru z muzyką orkiestrową stanie się z pewnością II Koncert fortepianowy Wojciecha Kilara. Wykonawczynią partii solowej w tym dziele będzie znakomita Beata Bilińska, która brała udział w prawykonaniu utworu w październiku 2011 roku, jak również w jego płytowym nagraniu, uhonorowanym kilka miesięcy temu prestiżową nagrodą Fryderyk. Na wrocławskiej estradzie partnerować jej będzie orkiestra kameralna Leopoldinum prowadzona przez maestra Antoniego Wita.
Nie tylko wirtuozowski koncert Kilara, prawdopodobnie inspirowany katastrofą smoleńską, zasługuje na uwagę słuchaczy. Mała suita Carla Nielsena z 1888 roku, która otworzy sobotni wieczór, jest utworem niezawodnie gwarantującym odbiorcom przyjemność – co doceniła publiczność już podczas prawykonania, rzęsistymi brawami wywołując zaledwie 22-letniego kompozytora na scenę i zmuszając orkiestrę do bisowania ostatniej części. Z kolei Moz-Art à la Haydn Alfreda Schnittkego z 1977 roku to istna erupcja niespodzianek (co akurat w przypadku tego kompozytora, często uważanego za reprezentanta postmodernizmu, niespodzianką już nie jest). Dzieło to nawiązuje do fragmentów muzyki karnawałowej Mozarta oraz do słynnej Symfonii „Pożegnalnej” Haydna, z którą łączy się zabawna anegdota. Podobno na koniec premierowej prezentacji tego utworu muzycy Haydna po kolei wyłączali się z grania, wstawali i opuszczali salę: ową pantomimą zasugerowali Esterházemu, że pora wreszcie wracać z pałacu w Fertőd do Eisenstad. Ten właśnie zabieg „zacytował” Schnittke w końcówce swego dowcipnie zatytułowanego dzieła. W programie koncertu Mozart pojawi się ponownie, i to w samym finale – tym razem jako autor Symfonii C-dur.