Spektakl jest autorską interpretacją odpowiadającą oryginalnej miniaturze choreograficznej z 1911 roku Michaiła Fokina pt. „Duch Róży” (Le spectre de la Rose).
Jest to miłosny monolog taneczny mężczyzny obrazujący wizje i uczucia do spersonifikowanej róży. Montaż pewnych zdarzeń i emocji związanych z refrenem wiersza, który w oryginalnej wersji pełnił kwintesencję opowieści, nie traci swego przesłania w spektaklu baletu współczesnego, w którym przewrotnie udział biorą nie dwie a trzy osoby.
Prapremiera jednoaktowego baletu “Duch Róży” w choreografii Michaiła Fokina odbyła się w Monte Carlo 19 kwietnia 1911 r. Spektakl powstał na podstawie wiersza Théophile’a Gautiera Le spectre de la rose. Wiersz jest monologiem róży, którą poprzedniego dnia nosiła przypiętą do sukni młoda kobieta. Róża jako duch przychodzi do dziewczyny i od tej pory obiecuje jej, że będzie odwiedzać jej sypialnię regularnie. Autorem libretta według wiersza został Jean-Louis Vaudoyer. Muzyka to miniatura fortepianowa Die Aufforderung zum Tanz (Zaproszenie do tańca) Carla Marii Webera, która została zinstrumentalizowana przez Hectora Berlioza.
Spektakl w choreografii Anatoliya Ivanova osadzony jest w czasach współczesnych. Duchem Róży inaczej niż w oryginale jest kobieta, która krążąc wokół śpiącego mężczyzny podrywa go z miejsca. Wiersz wpisany w taneczną rozmowę między kobietą a mężczyzną zyskuje wymiar miłosnej fantazji. Szymon Tomczyk jako muzyczny narrator aranżuje Zaproszenie do tańca Carla Marii Webera, przekładając główne motywy oryginału na język gitary akustycznej, dodając od siebie tylko tyle, by zachować klasyczną formę utworu.