Gustav Mahler Jugendorchester to wyróżniający się na scenie międzynarodowej zespół, którego celem jest odkrywanie i promowanie młodych talentów. Orkiestra odwiedza Narodowe Forum Muzyki wraz z cenioną gruzińską skrzypaczką Lisą Batiashvili. Usłyszymy przede wszystkim znakomitą dwudziestowieczną muzykę polską.

I Symfonia Witolda Lutosławskiego jest dziełem, które zapowiada późniejszą drogę artystyczną twórcy. Kompozycja została przyjęta przez krytyków z niezwykłym entuzjazmem, szybko okrzyknięto ją również najbardziej ambitnym z ówczesnych dokonań Lutosławskiego. Utwór wprowadził też nieco zamieszania – został ukończony w 1947 roku, kiedy to polskiej sztuce silnie narzucano socrealistyczne ramy. Podziw odbiorców pojawił się więc w kontrze do niechęci władz, które uznały utwór za „formalistyczny”, czyli wpisujący się w nowoczesne nurty artystyczne, charakterystyczne dla „zgniłego Zachodu”. I Koncert skrzypcowy Karola Szymanowskiego również stał się kompozycją w pewien sposób wyjątkową dla samego jej twórcy. Dzieło powstało w 1916 roku, a dedykowane było jednemu z najsłynniejszych wówczas polskich skrzypków – Pawłowi Kochańskiemu. Szymanowski był wyraźnie zadowolony ze swojej kompozycji, na co wskazuje jego korespondencja – efekt, który udało mu się osiągnąć, ocenił jako „fantastyczny i nieoczekiwany”. I Koncert skrzypcowy kompozytora jest rzeczywiście dziełem nietuzinkowym – połączeniem dziewiętnastowiecznych tradycji wirtuozowskich z nowoczesnym brzmieniem i niespotykanym dotychczas rodzajem ekspresji.

Koloryt muzyki francuskiej początku XX wieku zostanie przybliżony przez tryptyk Images (Obrazy) Claude’a Debussy’ego. Poszczególne części kompozycji powstawały na przestrzeni lat 1906–1912, a każda z nich jest dziełem na swój sposób samodzielnym – stąd też bardzo często są wykonywane osobno. Najczęściej praktyka ta dotyczy utworu Ibéria – najpopularniejszego z tego cyklu, w niezwykle przekonujący sposób odwołującego się do ludowej muzyki hiszpańskiej. Debussy w tak udany sposób przedstawił brzmienie obcego dla siebie kraju, że spotkał się z uznaniem samego Manuela de Falli, który wkrótce po prawykonaniu dzieła pisał: „Jakże odległe są nam owe serenady i bolera, którymi umilali nam czas tzw. kompozytorzy oryginalnej muzyki hiszpańskiej. Tu mamy przed sobą prawdziwą Andaluzję […], czuje się Hiszpanię w każdych szczegółach”.