Tego wieczoru usłyszymy dzieła polskich kompozytorów: ojca polskiej opery Stanisława Moniuszki, Ignacego Feliksa Dobrzyńskiego oraz nauczyciela Chopina – Józefa Elsnera. Pod batutą maestra Jarosława Thiela wystąpią soliści, a także muzycy Wrocławskiej Orkiestry Barokowej oraz Chóru NFM.

Pierwszym dziełem, które zabrzmi podczas koncertu, będzie Bajka Stanisława Moniuszki. Ta uwertura fantastyczna jest wspaniałym dowodem na to, jak niesamowicie utalentowanym kompozytorem był Moniuszko. Bajka mieni się całą paletą muzycznych barw – kompozytor osiągnął ten efekt dzięki zestawieniu różnych pomysłów instrumentacyjnych oraz wykorzystaniu możliwości instrumentów pod względem artykulacyjnym i kolorystycznym. Moniuszko potrafił zawrzeć ogromny ładunek emocjonalny w swoich utworach, a Bajka jest tego świetnym przykładem. I chociaż większość dzieł kompozytora to utwory wokalno-instrumentalne, to również w kompozycjach czysto instrumentalnych przejawia się jego niesamowity kunszt. Polski muzykolog i kompozytor Witold Rudziński przyrównał nawet Bajkę do ballad Fryderyka Chopina.

W programie koncertu znalazł się także utwór Ignacego Feliksa Dobrzyńskiego. Żył w tych samych czasach co Fryderyk Chopin, miał ogromny talent i nieskończoną liczbę pomysłów. Dobrzyński stworzył pierwszą w Europie symfonię w całości nawiązującą do tematów zaczerpniętych z muzyki ludowej. II Symfonia c-moll op. 15 „Charakterystyczna” opiera się na rytmice polskich tańców narodowych (mazurka, krakowiaka); w trzeciej i czwartej części dzieła odnajdziemy tematy melodyczne Poloneza Kościuszki i krakowiaka Albośmy to jacy, tacy. Sam kompozytor, aby podkreślić narodowy charakter dzieła, nadał mu tytuł: Symfonia charakterystyczna w duchu muzyki polskiej.

W finale koncertu usłyszymy Mszę solenną C-dur op. 51 „Koronacyjną” Józefa Elsnera. Została ona napisana specjalnie z okazji ceremonii koronacji Mikołaja I na króla Polski. Jest dziełem monumentalnym i szacuje się, że podczas uroczystości w 1829 roku wykonało ją około 300 muzyków. Partię solową skrzypiec części Benedictus powierzono wybitnemu instrumentaliście – Karolowi Lipińskiemu. Przypuszcza się także, że wśród członków chóru mógł być Chopin. Msza solenna C-dur op. 51 powstała na przełomie dwóch epok – klasycyzmu i romantyzmu – co znalazło swoje odbicie w formie dzieła. Elsner uwypuklił partie chóralne, a także ciekawie zestawił głosy solowe z chórem. Słychać w tym utworze zabiegi retoryczne, klasyczne prowadzenie planu tonalnego oraz zastosowanie tradycyjnej formy mszy. Natomiast innowacje występują na gruncie instrumentacji.