Mikołaj z Radomia był pierwszym polskim kompozytorem europejskiego kalibru. Jego talent i wykształcenie pozwoliły mu nie tylko tworzyć na poziomie dorównującym największym kompozytorom owego czasu, lecz także przyczynić się do rozwoju muzyki europejskiej. Niestety, nic dziś nie wiemy o jego życiu, a do naszych czasów przetrwało jedynie dziesięć utworów jego autorstwa. Jednak nawet tak szczupły stan zachowania twórczości tego kompozytora pozwala poznać nam jego swoisty, retoryczny styl, niezwykłą wyobraźnię brzmieniową i bogactwo polifonicznego i harmonicznego języka muzycznego.
Utwory Mikołaja z Radomia są, z wyjątkiem jednej czterogłosowej pary mszalnej, typowo dla jego czasów trzygłosowe. Jest to muzyka głównie liturgiczna: trzy pary mszalne Gloria i Credo, słynny Magnificat i Alleluja. Z dwóch zachowanych utworów świeckich zwraca uwagę motet Hystorigraphi aciem mentis, który posiada tekst napisany na okoliczność narodzin księcia Kazimierza, syna Władysława Jagiełły, i stanowi manifest politycznego znaczenia Polski w ówczesnej chrześcijańskiej Europie. Wyrafinowana muzyka tego utworu oraz skomplikowany, bogaty w symbolikę tekst w języku łacińskim i greckim są też świadectwem poziomu polskiej kultury tamtych czasów. Świecki charakter ma prawdopodobnie jeszcze jeden utwór, napisany w formie dwuczęściowej ballady – niestety, zachowany bez tekstu.
Twórczość Mikołaja z Radomia, kompozytora tak ważnego dla polskiej kultury muzycznej, ciągle pozostaje nieznana. Przyczyną tego jest zapewne brak znajomości odpowiednich dla jego muzyki technik wykonawczych i nic nie mówiący współczesnym muzykom zapis kompozycji. Zespół Ars Cantus od początku swego istnienia zajmował się odtwarzaniem tych technik i odczytywaniem twórczości kompozytora przez pryzmat historycznego kontekstu i tekstów liturgicznych. Dzięki tym badaniom muzyka Mikołaja z Radomia może dziś ujawnić całą swą subtelną urodę.