Podobnie jak w dziełach No play hero (2012) i loom (2014) w Ply Yuval Pick eksploruje ruch przy akompaniamencie współczesnej muzyki amerykańskiej: rozkłada na czynniki pierwsze wiele warstw, dekonstruując je w celu ponownego zaaranżowania ich podstawowych struktur…

Po wydestylowaniu tego procesu do pewnego rodzaju czystego choreograficznego „szpiku” zaczyna klasyfikować ruch według nowych konfiguracji, układając go w lustrzane wzory, przenosząc z jednego tancerza na drugiego, odwracając kierunki, poddając ciągłym wariacjom, w różnych rytmach lub z różnych punktów widzenia…

loom było duetem zbudowanym na dwóch zasadniczych polaryzacjach: wdychania i wydychana, dawania i odbierania. Te ruchy powstające w centrum ciała są w Ply doprowadzone do obrzeży kinesfery (przestrzeni wokół ciała, która jest osiągalna z pełnym rozciągnięciem rąk lub nóg). Wymiana między dwiema osobami otwiera się na szerszą przestrzeń, pojawia się bardziej złożony ruch, a zespół wykonawców powiększa się do pięciorga tancerzy.