Obchodzący w tym roku setną rocznicę urodzin kompozytor i wirtuoz bandoneonu Astor Piazzolla zapisał się w historii muzyki jako artysta, który w udany sposób połączył w swojej twórczości argentyńskie tango, jazz i muzykę klasyczną.
Piazzolla stworzył nowy typ tańca, nazywany tango nuevo. „Nowe tango” cechuje się zwiększonym składem i bardziej zróżnicowanym brzmieniem, od wcześniejszych tego typu kompozycji jest też bogatsze pod względem harmonii, kontrapunktu i melodyki. Las cuatro estaciones porteñas to złożona z czterech tańców suita, znana też pod tytułem „Cztery pory roku w Buenos Aires”. Poszczególne ogniwa zostały ułożone przez kompozytora w innej kolejności niż w znanych i lubianych koncertach Antonia Vivaldiego, do których Piazzolla odwołał się w tytule cyklu: Otoño porteño („Jesień”), Invierno porteño („Zima”), Primavera porteña („Wiosna”) i Verano porteño („Lato”).
Le grand tango jest kompozycją powstałą w 1982 roku, w oryginale przeznaczoną na wiolonczelę i fortepian. To jedno z dzieł reprezentujących w dorobku artysty nurt tango nuevo, łączące w sobie elementy tego tańca z jazzem. Oblivion to również ciesząca się ogromną popularnością kompozycja Piazzolli, przystępna, pełna wielkiej energii i temperamentu.