Gdy czterdziestoletni Georg Philipp Telemann przyjął posadę dyrektora muzyki w Hamburgu, nikt nie mógł przypuścić, że kompozytor pozostanie na tym stanowisku przez 46 lat, do końca będąc twórcą aktywnym i poszukującym. W repertuarze koncertu zawarte zostały dzieła związane z owym ośrodkiem kulturalnym, istotnym dla życiorysu twórcy: Die Tageszeiten, Die Donnerode, Die Auferstehung.

W Hamburgu Telemann komponował jedną kantatę tygodniowo, jedną pasję co rok na Wielkanoc, jedno oratorium i serenatę dla kapitana straży miejskiej, dbał o wykonania muzyki podczas mszy w pięciu najważniejszych kościołach oraz uświetniał wszelkie okazje zarówno religijne, jak i związane z życiem miasta. Po dwóch dekadach w Hamburgu przepracowanie i inne czynniki dały o sobie znać bólami w klatce piersiowej. Około 1740 roku Telemann postanowił ograniczyć się ściśle do wykonywania kontraktu, zrezygnował z koncertów publicznych, przestał wydawać nuty, a nową muzykę prezentował znacznie rzadziej. Podczas tej „emerytury” kompozytor zajął się ogrodnictwem. Wykorzystał swe międzynarodowe kontakty do sprowadzania ciekawych roślin ze świata (sam Händel dwakroć przysyłał kolekcje) i wkrótce ogród, wówczas położony tuż pod Hamburgiem, zaczął się cieszyć sławą jako miejsce, gdzie można zobaczyć rośliny piękne i rzadkie. Nieoczekiwany zwrot nastąpił w 1755 roku, gdy poezja pokolenia wnuków Telemanna zainspirowała kompozytora do stworzenia nowych dzieł. Trzy z nich zabrzmią podczas koncertu.

Die Tageszeiten (Pory dnia) rozpoczynają się trzyczęściową sinfonią odmalowującą wstający świt, po którym następują cztery  kantaty. Zamykająca ją noc jest zaś pretekstem do chrześcijańskich rozważań o śmierci jako wstępie do lepszego bytowania na tamtym świecie. Die Auferstehung jest jakby odbiciem lustrzanym wspomnianej kompozycji – zaczyna się od mroku śmierci, który zostaje pokonany przez Bożego Syna. Dzieło jest jednoczęściowe, pozbawione sinfonii i wstępnego chóru oraz składa się w przeważającej części z recytatywów akompaniowanych. Die Donnerode jest z kolei kantatą na siedemnastą niedzielę po Trójcy Świętej, cieszącą się ogromnym uznaniem. Telemann wkrótce dokomponował do niej drugą część, przekształcając dzieło w rodzaj oratorium.