Na program koncertu, podczas którego muzyków NFM Filharmonii Wrocławskiej poprowadzi ceniony dyrygent światowej sławy Karel Mark Chichon, złożą się w głównej mierze kompozycje twórców hiszpańskich – Joaquína Rodriga, Manuela de Falli i Isaaca Albéniza. Zabrzmi także Bolero Maurice’a Ravela – mistrzowska stylizacja ludowego tańca hiszpańskiego o tej samej nazwie.
Wieczór rozpoczną dźwięki Prelude. Light autorstwa współcześnie działającego łotewskiego kompozytora Andrisa Dzenitisa. Następnie usłyszymy bodaj najsłynniejszy koncert gitarowy w historii muzyki – Concierto de Aranjuez Joaquína Rodriga. Aranjuez to miejscowość położona niedaleko Madrytu. To tam znajduje się Pałac Królewski oraz otaczające go majestatyczne ogrody. Właśnie ich wielowymiarowe, sensualne piękno zainspirowało kompozytora do stworzenia tego dzieła. Rodrigo był niewidomy od dziecka, zatem zmysłowość tej przestrzeni odczuwał jako dźwięk, zapach i dotyk. Powstały w 1940 roku utwór wyraźnie czerpie z hiszpańskiego folkloru i tańców dworskich.
Jednym z najbardziej rozpoznawalnych elementów kultury hiszpańskiej niewątpliwie jest flamenco. Nawiązywali do niego również hiszpańscy kompozytorzy – z Manuelem de Fallą na czele. Trójgraniasty kapelusz z 1919 roku to doskonały przykład baletu odwołującego się do dziedzictwa tej kultury ludowej. Podczas koncertu zabrzmi melodyjna II Suita pochodząca z partytury dzieła de Falli. Iberyjski klimat zapewni także wykonanie Sevilli i Granady z Suite Española pióra Isaaca Albéniza. Choć pierwotnie utwory te skomponowane zostały na fortepian, dodatkowy rozgłos zyskały dzięki orkiestracji autorstwa Rafaela Frühbecka de Burgos. „Arcydzieło bez muzyki” – jak określał Bolero jego twórca, Maurice Ravel – zostało skomponowane w 1928 roku. Zachwyca ono jednocześnie prostotą i całym spektrum muzycznych barw. Jego główny temat, wprowadzony przez flet, jest powtarzany kolejno w nowych, błyskotliwych odsłonach, przy wykorzystaniu brzmienia rozmaitych instrumentów. Stałą pozostaje charakterystyczny rytm. Ku zaskoczeniu Ravela Bolero momentalnie zyskało sławę wśród publiczności i krytyki, stając się tym samym jednym z najczęściej wykonywanych dzieł kompozytora.