Akusma Forum to wyjątkowy projekt, którego inicjatorką jest uznana polska kompozytorka, a jeszcze parę lat temu dyrektorka artystyczna festiwalu – Elżbieta Sikora. Przedsięwzięcie ma na celu przedstawienie publiczności panoramy muzyki elektroakustycznej poszczególnych krajów. W tym roku będą to Niemcy, Włochy, Turcja oraz Polska. 

„Hurry up the machine. I have struck a big bonanza” – brzmiała treść telegraficznej wiadomości wysłanej przez Thomasa A. Edisona 13 września 1878 roku do Williama Wallace’a, informującej o postępach w pracy nad żarówką. Komponując swój utwór, Annesley Black starała się naśladować metody Edisona, przekładając je na proces pisania partytury. Manipulując dźwiękami, szumami, filtrami czy modulatorami, autorka prowadzi do ich fluktuacji – zakończonych sukcesem, a innym razem porażką.

Utwór Calder Plays Theremin Dorit Chrysler został zamówiony przez The Museum of Modern Art w Nowym Jorku dla uczczenia postaci Alexandra Caldera – amerykańskiego rzeźbiarza, członka grupy Abstraction-Création, a zarazem jednego z głównych przedstawicieli sztuki kinetycznej. Chrysler czerpała inspiracje z jego dwóch dzieł – Man-Eater with Pennants (1945) i Snow Flurry (1948) – wykorzystując przy tym theremin. Synergia, którą tworzy przypomina coś w rodzaju muzyki sfer – ciał niebieskich krążących w polu elektromagnetycznym instrumentów. W utworze Fracture 22 kompozytorka łączy mikrotony z odpowiednimi gestami, wykonywanymi w pobliżu anten thereminu i filtrów Minimooga – monofonicznego syntezatora analogowego. Wytwarzane przez nie modulacje barw pojawiają się ze zmienną częstotliwością.

Z Minimoogiem pracowała także Svetlana Maraš. Artystka podkreśla, że było to wyzwanie, „które okazało się naprawdę przyjemnym i satysfakcjonującym doświadczeniem. Tworzenie pejzaży dźwiękowych o gęstych teksturach z niemal pulsującymi elementami, dźwiękami z niewielkim lub całkowitym brakiem odniesienia do dokładnej wysokości, przejście z jednego punktu startowego do drugiego, powrót do poprzedniego stanu, to wszystko wydawało się być sprzeczne z czymkolwiek, do czego właściwości instrumentu mogły intuicyjnie zaprowadzić kompozytorkę. By uzyskać lekką i bezpretensjonalną jakość dźwięku, potrzebowała przełamać jego ograniczenia. Dopiero wtedy możliwe było uzyskanie strukturalnej przejrzystości, do której dążyła Maraš.

Iktsuarpok Mishy Cvijović został skomponowany podczas lockdownów, czasu nieprzewidywalności, nieustannej fluktuacji i kakofonii. Tytuł utworu nawiązuje do życia Inuitów i odnosi się do frustrującego oczekiwania na kogoś, kto uratuje nasz świat. Dzieło jest kontynuacją pracy artystycznej kompozytorki w zakresie muzyki elektroakustycznej i syntezatorów analogowych. Twórczyni rozwija w nim kontrapunkt bazujący na mikrotonowych liniach melodycznych, niezwykle gęstych ruchach, które swoim twardym dźwiękiem symulują wyjące syreny. Kulminacją jest „eksplozja” klastera, symbolizująca przebudzenie świata, trwającego do tej pory z szeroko zamkniętymi oczami.