Tożsamość malarska mistrzów i uczniów będących przedstawicielami różnych pokoleń wyrasta nie tylko z tradycji uczelni, lecz także z rodzaju bogactwa i wielowątkowości przekazywanej wiedzy w zakresie malarstwa. Bycie mistrzem nie powinno zamykać dróg rozwoju młodszym pokoleniom. Mistrzostwo artystyczne charakteryzuje się rozumieniem wolności twórczej i odpowiedzialnością za własny rozwój.  Na jego kształt bez wątpienia wpływają umiejętności warsztatowe. Rodzi się z przekazywanej z czasem wiedzy, tradycji i tożsamości miejsca, które współtworzą inni ludzie. Takim miejscem jest Akademia Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu.

Ekspozycja pokazuje rozwój zjawiska określanego potocznie i nieco zbyt skrótowo jako „malarstwo wrocławskie”. W ciągu ostatnich dekad zaowocowało ono bogactwem postaw artystycznych, które z kolei z czasem zaczęły wydawać nowe plony. Wystawa jest rodzajem dialogu i jednocześnie dyskursu malarskiego między pokoleniami w wybranych pracowniach. Ów dyskurs potwierdza fakt, że proces ten jest ciągle żywy. Różnorodne osobowości i formy obrazowania zestawione w ramach owych pracowni pokazują źródła, kontynuacje i odmienność postaw. Podczas wystawy zostanie zaprezentowany wybrany fragment owych sekwencji pracowni malarskich. Monochromy, struktury, kontrasty oraz rytmy to dominanta tej ekspozycji. Jej elementy, różniące się z pewnością w poszczególnych pracowniach potencjałem twórców i układem, wzbogacą i dopełnią wielopokoleniowy dorobek wrocławskiej Akademii Sztuk Pięknych.