Polskie kino lat dwudziestych XX wieku, zdominowane przez tematykę patriotyczną, szczególnie w wydaniu antybolszewickim, oraz ciężkostrawne melodramaty, jak powietrza potrzebowało warsztatowej sprawności i uniwersalnych tematów, które mogłyby przyciągnąć uwagę zagranicznego widza. Próbę stworzenia filmu, który miałby szansę zainteresować odbiorców poza Polską, podjął pod koniec dekady reżyser Henryk Szaro. Zaprezentowany w 1929 roku jego psychologiczny dramat Mocny człowiek uznawany jest za najwybitniejszy polski film niemy. Będzie to pierwszy reprezentant krajowej kinematografii pokazany w cyklu Kino organowe NFM.  

Niespełniony artysta Henryk Bielecki marzy o pieniądzach i sławie. By je zdobyć, decyduje się doprowadzić do śmierci znajomego pisarza, wykraść ostatni ukończony przez niego rękopis i wydać go pod własnym nazwiskiem. Gdy zbrodnia prowadzi go na warszawskie salony, pod wpływem miłości do kobiety zaczyna dostrzegać nikczemność dotychczasowego postępowania.

Henryk Szaro, jeden z najzdolniejszych polskich reżyserów międzywojnia, kręcąc Mocnego człowieka, inspirował się estetyką niemieckiego ekspresjonizmu. Miarą jego ambicji był zaangażowany przez niego do produkcji międzynarodowy zespół filmowców. Z Niemiec Szaro ściągnął odtwórcę głównej roli – sławnego Rosjanina Grigorija Chmarę, dawnego studenta samego Konstantego Stanisławskiego. Pomóc ekipie zrealizować efekty specjalne i nowatorską formę dzieła miał natomiast odpowiedzialny za zdjęcia doświadczony Włoch Giovanni Vitrotti.

Mimo podjętych starań Mocny człowiek furory za granicą nie zrobił, a pierwszy polski film przygotowany „na eksport” był jednocześnie jednym z ostatnich filmów niemych zrealizowanych w naszym kraju. Jednak to właśnie dzięki próbom zagranicznej dystrybucji Mocny człowiek przetrwał do naszych czasów – wszystkie polskie kopie filmu uległy zniszczeniu w trakcie drugiej wojny światowej i dzieło możemy dziś oglądać jedynie oglądać dzięki odbitce odnalezionej w 1997 roku w Królewskim Archiwum Filmowym w Brukseli. Seansowi w Narodowym Forum Muzyki towarzyszyć będą improwizacje organowe Martina Gregoriusa – docenta Hochschule für katholische Kirchenmusik und Musikpädagogik w Ratyzbonie.