Sonata należąca do najważniejszych form muzycznych klasycyzmu i romantyzmu miała swoje źródła w epoce wcześniejszej – baroku, rozwinęła się natomiast z canzony będącej znowu przeniesieniem kompozycji wokalnych na instrumenty. Chociaż te ważne przemiany z przełomu wieków XVI i XVII dokonywały się przede wszystkim w obrębie muzyki włoskiej, Zbigniew Pilch i Marta Niedźwiecka – zainteresowani skrzypcową odsłoną sonaty – na Forum Musicum zaprezentują wczesny repertuar pochodzący z różnych europejskich ośrodków.

Artyści koncert rozpoczną kompozycją z drugiej księgi zbioru Sonate concertante in stil moderno Daria Castella. Mimo niewielkich rozmiarów dzieło to wyróżniają wewnętrzne kontrasty obejmujące użyte środki i muzyczne nastroje, co jest zresztą typową cechą warsztatu Włocha. Wymagał on też od skrzypków dużych umiejętności, co w jego czasach nie wszystkim musiało odpowiadać, skoro we wstępie do jednego ze wznowień zbioru wyjaśniał: „Chociaż z początku sonaty te mogą wydawać się trudnymi, przez wielokrotne wykonywanie duch ich nie dozna uszczerbku, a dzięki temu właśnie można się w graniu ich wprawić do tego stopnia, że staną się utworami najłatwiejszymi”. W Anglii czasów elżbietańskich bezustanne powtarzanie nie mogło szkodzić również melodii znanej jako Lachrymae. Ówcześni kompozytorzy powszechnie wykorzystywali twór Johna Dowlanda w swoich własnych dziełach, również skrzypcowych. Jako przykład takiej inspiracji posłuży Pawana Johanna Schopa. Ważną postacią dla ówczesnych angielsko-niemieckich powiązań kulturalnych był też Thomas Baltazar. Ten wybitny skrzypek pochodzący z Lubeki przybył do Londynu zimą na przełomie lat 1655 i 1656, a następnie zrewolucjonizował angielską wiolinistykę. Podczas koncertu usłyszymy jego wariacyjne opracowanie popularnej ballady John, Come Kiss Me Now. Na gruncie niemieckim niezwykle istotna jest także skromna pod względem ilościowym instrumentalna twórczość Philippa Friedricha Böddeckera. Sonaty ze zbioru Sacra partitura artysty uważa się za jedne z pierwszych pochodzących z tego obszaru dzieł utrzymanych w interesującej nas formie. 

Nie zabraknie także kompozycji muzyków związanych z naszym krajem. Służący przez pewien czas na dworze króla Jana Kazimierza skrzypek Aldebrando Subissati pisał nietypowe, ciekawe sonaty złożone z dwóch skontrastowanych metrycznie odcinków – muzykolog Piotr Wilk łączy to z odizolowaniem Włocha od wiodących ośrodków kulturalnych w Europie. Pochodzący z Mantui skrzypek Carlo Farina natomiast w latach 1636–1637 był muzykiem miejskiej kapeli w Gdańsku. Stworzone przez niego sonaty pozwalają mniemać, że osiągnął prawdziwe mistrzostwo w opanowaniu swojego instrumentu. La Desperata należy do jego dzieł najbardziej wymagających pod względem wykonawczym. Na zakończenie festiwalowego koncertu artyści wybrali utwór związany z samym Wrocławiem: Sonatę nieznanego bliżej siedemnastowiecznego twórcy Henricusa Litzkaua, zachowaną w zbiorach tutejszej Biblioteki Uniwersyteckiej.