Muzyka Johanna Sebastiana Bacha i utwory Artura Zagajewskiego odbierana jest nie tylko słuchem, ale również rezonuje w ciele, geście, oddechach. Czworo tancerzy – Stanisław Bulder, Olga Bury, Radosław Lis i Gieorgij Puchalski – razem z odpowiedzialnym za koncept i choreografię Januszem Orlikiem i Polish Cello Quartet przygotowali nowatorski projekt, w którym dźwięk będzie można zobaczyć, ruch usłyszeć, a widz i wykonawca splotą się w jednej melodii.
Mimo zakorzenienia gatunku fugi w muzyce absolutnej samo pojęcie na poziomie etymologicznym jest związane z ruchem, łacińskie słowo „fuga” oznacza bowiem ucieczkę. Skojarzenie leżące u podstaw konstrukcji terminu polega na obserwowaniu tematu umieszczanego przez kompozytora w kolejnych głosach dźwiękowej tkanki. Pojawianie się muzycznej myśli w przenikających się liniach, zapewniające wrażenie pulsującego potoku dźwięków, wymaga wytężenia uwagi, ścigania budowanego z nich układu. Paradoksalnie uważne śledzenie nieuchwytnych brzmieniowych struktur pozwala na pełne osadzenie się w tu i teraz, świadomą obecność. Kiedy grze Polish Cello Quartet towarzyszyć będzie ruch tancerzy poszukujących w polifonicznym materiale energii i napięć, zapisana przez Johanna Sebastiana Bacha przed trzema wiekami muzyka znajdzie swoje ucieleśnienie. Pozwoli to na doświadczanie Die Kunst der Fuge wieloma zmysłami, na poczucie bliskości, intensywności i intymności. Ruch stanie się wizualnym odbiciem granej struktury – powtarzalności, kontrapunktów, dialogów ukazanych także w napięciu mięśni, ich drżeniu, ale i w napięciu budowanym między dźwiękiem a gestem.
Zanim artyści podejmą temat dzieła stanowiącego ukoronowanie twórczości epoki baroku, zinterpretują wiolonczelowe kompozycje Artura Zagajewskiego. W młodości należał on do punkowej kapeli, nic więc dziwnego, że jego znakiem rozpoznawczym jest przełamywanie barier, a zatem między innymi niestandardowe połączenia, co doskonale wpisuje się w charakter tego niecodziennego spektaklu muzycznego. Mimo akademickiego wykształcenia i zawodowych związków z uczelnią, inspiracji Zagajewski poszukuje poza światem filharmonii. Znakomicie odnajduje się w dialogu środków artystycznego przekazu, poszukuje syntezy sztuk i rozumie cielesny aspekt dźwięku – przełożenie tego, co słychać, na to, co więcej niż widać, co czuć w ciele, co powoduje jego ruch. Jego kompozycja sculpture (from the way of the cross) powstała w 2016 roku dla Polish Cello Quartet. Twórca nawiązuje w niej do architektury i rzeźby słynnej świątyni Sagrada Família – opus magnum Antoniego Gaudíego. Zabrzmią także dwa inne utwory polskiego autora, w tym Canzona z 2014 roku w nowej aranżacji na cztery wiolonczele.
Janusz Orlik
Tancerz, choreograf, kurator tańca. Autor spektakli Exérèse monobloc, a bliźniego swego jak siebie samego, Live on stage, Święto wiosny, Mute, Insight (Nagroda Specjalna Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego za najlepszą choreografię przyznana w ramach Polskiej Platformy Tańca 2014), Koda (a tribute) oraz III Symfonia (wyróżnienie w Konkursie na utwór choreograficzny do muzyki kompozytora polskiego organizowanym przez Stowarzyszenie Autorów ZAiKS). Jego prace choreograficzne prezentowane były w Armenii, Austrii, Białorusi, Brazylii, Chinach, Danii, Gruzji, Hiszpanii, Izraelu, Luksemburgu, Niemczech, Palestynie, Szwajcarii, Ukrainie, Wielkiej Brytanii i we Włoszech. Od 2002 roku jest stałym członkiem zespołu Vincent Dance Theatre (Wielka Brytania). Od roku 2021 współpracuje z Teatrem Kochanowskiego w Opolu i reżyserem teatralnym Norbertem Rakowskim, tworząc choreografie do spektakli Badania ściśle tajne, Cztery dobre powody by rzucić wszystko w cholerę i I’m nowhere/Znikanie.
Jest autorem cyklu warsztatów taneczno-ruchowych Poruszeni, które w cyklicznej formie odbywały się w 2018 roku we współpracy z różnymi instytucjami na terenie Polski i skierowane były do osób, które z różnych powodów znalazły się w sytuacji wykluczenia społecznego.
Od roku 2021 roku pełni funkcję opiekuna artystycznego Teatru Klucz działającego w Centrum Kultury Zamek w Poznaniu. Dla Teatru Klucz stworzył spektakle Tranquillo (nagroda główna w 5. edycji Konkursu na Najlepszy Spektakl Teatru Niezależnego „The Best Off”), Intermezzo i Amoroso. Współpracował między innymi z Charlotte Vincent, Nigelem Charnockiem, Rosalind Crisp, Joanną Leśnierowską, Isabelle Schad, Ugo Dehaesem, Olgą Cobos i Peterem Miką, Danielem Landauem. Prowadzi szereg warsztatów choreograficznych w wielu placówkach edukacyjnych i ośrodkach kultury w kraju i za granicą.