Eivind Aarset nie tylko wypracował własne brzmienie, które jest natychmiastowo rozpoznawalne, ale dokonał również trudnej sztuki połączenia go z eksploracją tylu muzycznych obszarów, ile podpowiada mu wyobraźnia. I.E. to jego najnowszy i prawdopodobnie najlepszy album, na którym zawarł swoje poszukiwania. Płyta składa się z dziewięciu utworów, spośród których wiele to dyptyki lub tryptyki o jasno wydzielonych częściach i zmianach barwy, kolorystyki oraz nastroju. Niektóre zostały dodatkowo podzielone i pełnią funkcję drogowskazów. Nie są to zabiegi obce artyście, ale nigdy jeszcze nie stosował ich z taką wyrazistością. Po świecie dźwięków Aarseta od zawsze łatwo jest poruszać się wszystkim tym, którzy mają na to ochotę (a takich osób jest wiele i cechuje je nierzadko entuzjazm graniczący z obsesją).

Album Dream Logic artysty był nagłym odejściem od brzmienia, do którego zdążyli przyzwyczaić się jego fani, a w I.E. Eivind podąża tym samym tropem, ale jak zawsze muzyka jest organicznie związana z całym jego artystycznym dorobkiem. Wszelkie niuanse, faktura, zabiegi i symbole, które pojawiły się na Dream Logic, można usłyszeć również na nowym albumie, z tą różnica, że teraz znalazły się w sąsiedztwie „tradycyjnych” dźwięków zespołu Aarseta. To połączenie niejednokrotnie zaskakuje nie tylko kontrastującym brzmieniem, ale również czystą brawurą. Rezultatem jest album, który przedstawia świat muzyczny artysty jeszcze bardziej różnorodny od jakiegokolwiek nagranego do tej pory i świadczy o większej chęci jego eksplorowania. Album powstawał przy użyciu różnych środków i w różnych miejscach, ale większość utworów została nagrana na żywo w studiu przez kwartet (Aarset/Erlien/Holte/Dahlen). Do nich dograne zostały dodatkowe fragmenty (głównie przez Aarseta, Jana Banga oraz sekcję dętą, dla której aranżacje zostały napisane po wstępnych nagraniach). W efekcie powstało brzmienie, które energetyzuje, a jednocześnie nie traci swojej surowości. Decyzje podejmowane w trakcie nagrania nie opierały się na chwilowych kaprysach, wszelkie wybory były przemyślane: brzmienie zespołu powoli ewoluowało, aby osiągnąć spójność, jaka jest możliwa jedynie u niezwykle zgranych muzyków, rozumiejących i współodczuwających grę drugiej osoby. Muzycy z Sonic Codex Quartet Aarseta wiele razy już udowadniali, że potrafią zabrzmieć jak big band. Ale w dalszym ciągu pozostają kwartetem i dzięki temu równie łatwo przychodzi im skierowanie muzyki na całkiem nowe tory, gdzie nieustraszenie eksperymentują. I.E. to nowa pozycja w repertuarze formacji, która przed artystami otwiera zupełnie nowe obszary czekające na zbadanie, nowym fanom daje powód do radości, a tym, którzy już znają zespół — całkiem nowe doświadczenie, którego nie powinni przegapić.