Urodziła się w Malezji, a wychowywała w Perth w zachodniej Australii. Zaczęła od gry na fortepianie i fagocie, by następnie w wieku piętnastu lat zająć się grą na gitarze basowej. Jako nastolatka dawała jazzowe koncerty z zespołami ze szkół średnich; w tym samym czasie grała też dużo muzyki Red Hot Chili Peppers. Studiowała w West Australian Academy of Performing Arts, gdzie uzyskała dyplom z wyróżnieniem.

Była finalistką Stypendium Jamesa Morrisona w 2003 r., a w 2004 r. otrzymała tytuł IAJE Sister in Jazz. W 2008 r. otrzymała nagrodę ASCAP Young Jazz Composer. Zdobyła też wyróżnienie w Thelonious Monk Bass Competition w 2009 r., a rok później Bell Award for Young Australian Artist of the Year. W 2010 r. była nominowana do Jazz Journalists’ Awards w kategorii Up and Coming Artist of the Year, otrzymała nagrodę No. 1 Acoustic Bass Rising Star w rankingu „Critics’ Poll” magazynu „Downbeat”. W tym samym roku zajęła drugie miejsce w konkursie Bass2010 w Berlinie. W 2008 r. Linda May Han Oh ukończyła studia magisterskie w Manhattan School of Music, gdzie uczyła się pod kierunkiem Jaya Andersona, Johna Rileya, Phila Markowitza, Dave’a Liebmana i Rodneya Jonesa. Obecnie jest tam wykładowczynią na kursach przygotowujących do studiowania w college’u, angażuje się w jazzowe lekcje mistrzowskie, które są prowadzone w formie wideokonferencji dla szkół średnich w całych Stanach Zjednoczonych. Jako nauczycielka tworzy cykle lekcji na aplikację BassGuru przeznaczoną na iPada oraz iPhone’a.
Występowała z takimi muzykami, jak Joe Lovano, Steven Wilson, Vijay Iyer, Dave Douglas, Kenny Barron, Geri Allen, Fabian Almazan czy Terri Lyne Carrington. Obecnie jest basistką w zespole Pata Metheny’ego. Linda May Han Oh jest aktywna jako kontrabasistka, basistka i kompozytorka. Pisze muzykę dla różnych zespołów i do filmów krótkometrażowych, bierze też udział w BMI Film Composers Workshop oraz Sundance Institute Lab Program w Skywalker Ranch. Napisała muzykę do filmu krótkometrażowego Sabriny McCormick A Good Egg, który był prezentowany na New York Shorts Festival. W 2009 r. własnym sumptem wydała debiutancki, nagrany z Obedem Calvaire’em i Ambrose’em Akinmusirem album Entry, dzięki któremu zwróciła na siebie uwagę krytyki. Płyta znalazła się na liście magazynu „Artforum” w rekomendacji Vijaya Iyera Top Ten 2009.

Drugi album artystki, Initial Here, ukazał się w wytwórni Greenleaf Records w 2012 r. Linda May Han Oh występuje na nim w kwartecie z Dayną Stephensem (saksofon tenorowy), Fabianem Almazanem (fortepian) i Rudym Roystonem (perkusja); w nagraniu wzięła też udział wokalistka Jen Shyu. Płyta była wymieniana kilka razy jako kandydat do tytułu „Album roku” w różnych plebiscytach magazynów jazzowych. Sun Pictures to czwarty krążek artystki. Album został nagrany w studiu WKCR w kwartecie z udziałem Bena Wendela na saksofonie tenorowym, Jamesa Mullera na gitarze i Teda Poora na perkusji.

Sztuka pantomimy, posługująca się ciszą i ekspresją ciała, może wydawać się mało prawdopodobnym źródłem inspiracji dla muzyka jazzowego. Mimo to w Walking Against the Win – jednym z jej najulubieńszych utworów pantomimicznych autorstwa Marcela Marceau – kontrabasistka i kompozytorka Linda May Han Oh znalazła zdumiewającą metaforę życia artysty. Pełne gracji, ale też frustracji ruchy Marceau, które stały się również inspiracją dla ikonicznego już moonwalku Michaela Jacksona, były wyrazem walki, jaką legendarny mim toczył z niewidocznymi, lecz przenikającymi wszystko siłami. Były również wyrazem piękna i przyjemności, jakie można odnaleźć, podążając w życiu drogą będącą co prawda większym wyzwaniem, ale obiecującą w zamian też większą nagrodę.

W swoim czwartym albumie Walk Against Wind Linda May Han Oh skupia się zarówno na wyzwaniach, jak i na nagrodach czekających na artystę podczas jego podróży. „Walk Against Wind opowiada o ścieżkach, które wybieramy – wyjaśnia artystka. – Czasami są to trudniejsze drogi, ale na dłuższą metę okazują się bardziej owocne”.