Gwiazdą kolejnego wieczoru w Narodowym Forum Muzyki będzie Ewa Pobłocka – jedna z najbardziej wyrazistych postaci polskiej pianistyki, laureatka X edycji Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina w Warszawie.

Ciesząca się międzynarodowym uznaniem krytyki i publiczności Ewa Pobłocka niewątpliwie należy dziś do najbardziej znaczących postaci polskiej sceny muzycznej. Artystka naukę gry na fortepianie rozpoczęła w wieku pięciu lat, a zadebiutowała już jako trzynastolatka, występując w duecie ze swoją matką – cenioną śpiewaczką Zofią Janukowicz-Pobłocką. Rozwijającej się karierze młodej pianistki towarzyszyła dalsza nauka. Studia muzyczne Ewa Pobłocka ukończyła dyplomem z wyróżnieniem, stając się wkrótce jedną z najsłynniejszych absolwentek Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Gdańsku (obecnie Akademia Muzyczna im. S. Moniuszki). Na rozwój kariery Pobłockiej wpływ miały znaczące sukcesy w prestiżowych konkursach pianistycznych. Dziś artystka sama zasiada w jury licznych wydarzeń muzycznych. Jest również cenionym pedagogiem – prowadzi klasę fortepianu w Akademii Muzycznej im. F. Nowowiejskiego w Bydgoszczy, dzieli się swym doświadczeniem także podczas licznych kursów mistrzowskich (m.in. w Kanadzie, Japonii, Chinach czy Norwegii). Różnorodna dyskografia i bogaty dorobek koncertowy ukazują Pobłocką jako artystkę o niezwykle szerokich zainteresowaniach repertuarowych. Pianistka wielokrotnie dowiodła, że doskonale odnajduje się w roli interpretatorki zarówno muzyki poprzednich epok, jak i dzieł współczesnych. Szczególne miejsce zajmuje w jej działalności muzyka polska. Dokonała szeregu prawykonań i premierowych nagrań utworów rodzimych twórców współczesnych: Andrzeja Panufnika, Witolda Lutosławskiego, Pawła Szymańskiego i Pawła Mykietyna.

W wykonaniu Pobłockiej usłyszymy tym razem kompozycje zawarte w pierwszym tomie słynnego Das Wohltemperierte Klavier autorstwa Johanna Sebastiana Bacha. Wspomniane dzieło należy do obszernego, dwuczęściowego cyklu preludiów i fug. Każda część zawiera 24 pary utworów skomponowanych w kolejnych tonacjach durowych i molowych ułożonych w szeregu chromatycznym, począwszy od C-dur, a skończywszy na h-moll. Momenty powstania obu części cyklu dzielą aż 22 lata. Pierwsza została skomponowana w 1722 roku, na co wskazuje notatka sporządzona na Bachowskim autografie, zatytułowanym Wohltemperierts Klavier. W przypadku daty ukończenia drugiego tomu musimy wierzyć na słowo niejakiemu Schwenckemu – to on skopiował zaginiony później rękopis Dwudziestu czterech nowych preludiów i fug. Całe dzieło w założeniu miało być materiałem pedagogicznym dla kształcącej się młodzieży, a w szczególności nieco bardziej zaawansowanych adeptów sztuki muzycznej. Założenie to sprawdziło się, gdyż do dziś utwory te towarzyszą pianistom na różnych szczeblach edukacji. Zawarte w zbiorze utwory ukazują mistrzowskie opanowanie przez Bacha tajników kontrapunktu – niezwykle trudnej, wymagającej matematycznej precyzji, sztuki komponowania skomplikowanych dzieł polifonicznych. Utwory z cyklu stają się w efekcie doskonałym materiałem ćwiczeniowym nie tylko dla pianistów, lecz także dla kompozytorów.