Wibrujący krajobraz to obiekt, który został uformowany w odpowiedzi na osobistą tęsknotę za otwartą przestrzenią i codzienne pragnienie jej doświadczania. Wyjątkowość przestrzeni absolutnej w sensie fizycznym jest odpowiednikiem wyjątkowości wolnego i nieograniczonego umysłu i zostaje przeciwstawiona izolacji mniejszych przestrzeni, wnętrz będących schronieniami umysłu. Przestrzeń prywatna jest zamknięta – jej celem jest stworzenie terytorium bezpieczeństwa i wygody, osobistych soundboxów pożądanych ech, w których świadomość ogranicza się do pojedynczego elementu. Obiekt zawiera w sobie dwoistość przestrzeni: tę zamkniętą, która jest źródłem wibracji, i tę symulowaną otwartą, w której wibracje generują kinetyczny i dźwiękowy krajobraz. W siatkowej obudowie wnętrza umieszczone zostały silniczki elektryczne wprawiające elastyczne włókna w wibracje o różnych częstotliwościach. Włókna tracą wizualnie swoją liniowość i są przekształcane w formy wrzecionowate mające różne rozmiary i przezroczystości. Zgodnie z częstotliwością drgań nakładają się na siebie i tworzą szum o niskich częstotliwościach (30–50 Hz).

Instalacja prezentowana w ramach 18. Biennale Sztuki Mediów WRO 2019 Czynnik ludzki

Instalacja Wibrujący krajobraz Mirjany Vodopiji została zrealizowana we współpracy z Leonardem Krležą i Nenadą Mijiciem przy wsparciu Ministerstwa Kultury Chorwacji i Kontejner.

Instalacja prezentowana w dniach 18–25.05.2019r. w godz. 11:00–18:00.