Serenada to dzieło przeznaczone do wykonywania nocą, lekkie, nastrojowe i bezpretensjonalne, aczkolwiek nieco dystyngowane. Ta napisana przez rosyjskiego kompozytora składa się z czterech części i dowodzi, jak wielkim talentem do pisania śpiewnych melodii dysponował.
Serenada na smyczki C-dur op. 48 Piotra Czajkowskiego jest nie tylko jedną z najpopularniejszych jego kompozycji, lecz także jednym z najbardziej rozpoznawalnych utworów przeznaczonych na ten skład. Pierwsza część tego dzieła została pomyślana jako pastisz stylu muzycznego Wolfganga Amadeusa Mozarta i to definiuje też jej charakter oraz budowę. Po wstępie w umiarkowanym tempie, Andante non troppo, następuje żywa i energiczna część zasadnicza, oznaczona jako Allegro moderato. Olbrzymią popularność zdobyło drugie ogniwo utworu, będąca rozkołysanym, łagodnym i czarownym walcem. Wykonuje się ją zresztą czasem niezależnie od całej serenady. Eleganckie i wdzięczne Larghetto elegiaco jest, zgodnie z oznaczeniem wykonawczym, melancholijne i nieco rzewne, jednak nastrój ten w żadnym wypadku nie przytłacza odbiorcy, lecz wprowadza niezbędny kontrast. W finale kompozytor sięgnął po orientalnie brzmiącą melodię rosyjską, którą wykorzystał także Modest Musorgski w swoim marszu Zdobycie Karsu. Stanowi ona budulec wolnego wstępu czwartej części, który płynnie przechodzi do żywego i dynamicznego odcinka zasadniczego w tempie Allegro con spirito. W zakończenie serenady Czajkowski zręcznie wplótł melodię otwierającą całe dzieło, tworząc w ten sposób logiczną klamrę narracyjną. Klarowność konstrukcji, uroda melodii i lekki nastrój zapewniły tej kompozycji popularność, która nie słabnie mimo upływu 140 lat od jej prawykonania.