Giovanni Pierluigi da Palestrina to jeden z najwybitniejszych kompozytorów doby renesansu. Był przedstawicielem szkoły rzymskiej, nurtu stylistycznego realizującego założenia soboru trydenckiego. Kompozytorzy z tego kręgu postawili na jak największą oszczędność emocji, wyważenie i doskonałość proporcji oraz jasność w przekazywaniu tekstu.
Monumentalny i bardzo liczny pod względem ilościowym dorobek kompozytorski Palestriny badacze przez długie lata uznawali za wzorcową realizację tych ideałów. Dokładnie z tego samego powodu w twórczości kompozytora przeważają obiektywne dzieła o treści religijnej, w których słuchacz na próżno szukać będzie silniejszych wzruszeń, nowatorskich rozwiązań czy skomplikowanej polifonii, która zdaniem kościelnych hierarchów mamiła zmysły i odwodziła od modlitwy. Wyjątkową pozycję w œuvre twórcy stanowi oparty na Pieśni nad pieśniami zbiór Canticum canticorum, napisany w 1584 roku i zadedykowany papieżowi Grzegorzowi XIII.
Dzieło Palestriny składa się z 29 pięciogłosowych motetów. Bynajmniej nie platoniczna relacja łącząca męża i żonę była odczytywana przez Kościół jako przymierze Izraela z Bogiem. Dla włoskiego kompozytora koncepcja boskiej miłości stała się pretekstem do stworzenia dzieła pełnego emocjonalnego żaru, odległego w wyrazie od kościelnej surowości, z którą słuchacze zwykli kojarzyć jego utwory. Wykonanie wyboru motetów ze zbioru Canticum canticorum to znakomita okazja, aby usłyszeć na żywo jedno z najbardziej cenionych dzieł mistrza epoki renesansu.