Dee Dee Bridgewater pozostaje niedościgniona, jeśli chodzi o energię, charyzmę i obecność w społeczności wokalistów jazzowych. Na scenie jest żywiołowa, a jej mocny głos dorównuje image’owi. Dynamiczność w jej twórczości częściowo bierze się z tego, że Bridgewater odmawia trzymania się sztywnych stylistycznych granic, a znajomość R&B, bluesa i gospel od zawsze wpływały na jej muzykę. Artystki nigdy nie zajmował jazz w czystej formie.

Wokalistka urodziła się w Memphis w stanie Tennessee, które jest jednym z najistotniejszych miejsc dla muzyki czarnej społeczności w Ameryce. Tam jazz, blues i soul zawsze się ze sobą mieszały i były źródłem wielkiej dumy. Jej ojciec był trębaczem jazzowym, więc żyła otoczona muzyką. W wieku szesnastu lat śpiewała już rocka i R&B w lokalnych klubach. Później poślubiła trębacza Cecila Bridgewatera – znanego z wieloletniej współpracy z Maxem Roachem – i zamieszkała z nim w Nowym Jorku. Jazzową karierę rozpoczęła jako wokalistka w legendarnym zespole Thad Jones-Mel Lewis Orchestra, często występowała w mieście z innymi słynnymi muzykami, takimi jak Dizzy Gillespie, Sonny Rollins i Dexter Gordon. Pierwszy album wydała w 1974 roku. W tym samym roku szlifowała swoje teatralne instynkty jako zdobywczyni Tony w oryginalnym składzie musicalu The Wiz, który wygrał Grammy w 1976 roku za najlepszy album z musicalu. Tę dwutorowość Bridgewater zachowywała przez większość swojej kariery. Występowała w jazzujących musicalach, takich jak Sophisticated Ladies oraz Lady Day, francuskiej produkcji, w której wcieliła się w Billie Holiday. Zagrała w kilku cenionych filmach, między innymi w filmie Brat z innej planety z 1984 roku w reżyserii Johna Saylesa.

Bridgewater zawarła na swoich albumach niezmiernie szeroki wachlarz gatunków muzycznych, między innymi w uznaniu dla takich wielkich jazzowych artystów jak Ella Fitzgerald, Duke Ellington i Billie Holiday. Za każdym razem wyrażała podziw dla tych legendarnych postaci, wykorzystując swój oryginalny muzyczny styl. Jej ostatnia płyta Memphis… Yes, I’m Ready z 2017 roku to nie tylko celebracja bogatego dziedzictwa miejsca urodzenia artystki, ale świetne podsumowanie jej oryginalnego, pełnego odniesień do soulu i bluesa, podejścia do jazzu. Oczywiście żaden album lub styl nie pomieści Bridgewater, która odmawia stosowania ograniczeń w swojej pracy. Nawet jeśli tylko wspomaga nagranie innych artystów, jej wrażliwość czy repertuar zawsze wyniosą projekt poza wytyczony obszar. Artystka jest żywą legendą amerykańskiej muzyki, niezależnie od tego, co śpiewa lub z kim występuje.