Yaroslav Shemet, wybitny polsko-ukraiński dyrygent, pełniący obecnie funkcję dyrektora artystycznego Filharmonii Śląskiej, jest pierwszym dyrygentem gościnnym Neue Philharmonie Hamburg. W programie jego koncertu z NFM Filharmonią Wrocławską znalazły się dzieła trzech kompozytorów: Borysa Latoszyńskiego, Wolfganga Amadeusa Mozarta oraz Karola Szymanowskiego. Wraz z orkiestrą wystąpi Krzysztof Jakowicz.
Borys Latoszyński uważany jest za ojca muzyki ukraińskiej i za pierwszego szerzej rozpoznawalnego kompozytora muzyki symfonicznej pochodzącego z tego kraju. Jego dorobek obejmuje m.in. pięć symfonii, dwie opery, a także liczne utwory chóralne, orkiestrowe czy fortepianowe. Był także cenionym pedagogiem, a do grona jego uczniów zalicza się choćby najwybitniejszy aktywny zawodowo kompozytor ukraiński, Wałentyn Sylwestrow. Chociaż twórcę tego pociągał ekspresjonizm i zaawansowane techniki kompozytorskie, to ze względu na panującą po wojnie sytuację polityczną i naciski władz musiał uprościć język muzyczny swoich dzieł. Maestro Shemet poprowadzi jego pełen patosu, barwnie orkiestrowany poemat symfoniczny Zjednoczenie, napisany w latach 1949–1950.
Z kolei Koncert skrzypcowy D-dur KV 211 Wolfganga Amadeusa Mozarta to kompozycja z 1775 roku. Był to jego drugi utwór tego gatunku, napisany, kiedy twórca liczył zaledwie dziewiętnaście lat. Dzieło to jest pogodne, liryczne i pozbawione akcentów dramatycznych, pokazuje też wielką inwencję melodyczną artysty. Partię solową wykona znakomity polski skrzypek – Krzysztof Jakowicz.
W drugiej części koncertu zabrzmi napisana w latach 1909–1910 II Symfonia B-dur Karola Szymanowskiego. To jeden z najwybitniejszych utworów reprezentujących pierwszą fazę twórczości tego kompozytora, kiedy pozostawał jeszcze pod wpływem muzyki Richarda Straussa i Maxa Regera. Prawykonanie odbyło się w 1911 roku w Warszawie, a symfonia prędko zabrzmiała także w Wiedniu, Lipsku, Monachium i Krakowie, gdzie przyjmowano ją entuzjastycznie. Chociaż zbudowana jest z dwóch części, to zawierają one w sobie tradycyjne cztery ogniwa symfoniczne. Szymanowski bardzo cenił tę kompozycję, a w liście do Zdzisława Jachimeckiego pisał: „Przyznam się szczerze, że jestem pod względem jej wartości nieco zarozumiały. Jakimś cudem chyba udało mi się w czasie pracy nad nią nie ulec wszystkim pstrym mamidłom uwodzącym «młodych a niedoświadczonych» artystów i dać czyste a bezkompromisowe piękno, jak je osobiście rozumiem”.