Koncert NFM Orkiestry Leopoldinum pod dyrekcją Josepha Swensena wypełni muzyka Jeana Sibeliusa oraz Arnolda Schönberga. Należeli oni do najważniejszych kompozytorów działających w pierwszej połowie XX wieku, ale zmierzali w swojej twórczości w zupełnie odmiennych kierunkach. Dwa kwartety smyczkowe ich autorstwa zabrzmią w opracowaniu maestra Swensena.
Kwartet smyczkowy d-moll op. 56 „Voces intimae” Jeana Sibeliusa powstał na przełomie 1908 i 1909 roku. Choć fiński artysta w młodości wielokrotnie pisał krótkie dzieła przeznaczone na kwartet, to wspomniany utwór jest jedynym tego gatunku napisanym przez artystę w dojrzałej fazie twórczości. Podtytuł przetłumaczyć można jako „głosy intymne” lub „głosy wewnętrzne”, co podkreśla introspektywny charakter tej kompozycji i ogromną rolę dialogów pomiędzy poszczególnymi instrumentami. Intrygująca jest też pięcioczęściowa forma tego dzieła: punktem centralnym jest część wolna, Adagio di molto, otoczona przez dwa scherza oraz dwie pełne nerwowej energii części szybkie. Prawykonanie w 1910 roku w Helsinkach zadziwiło krytyków. Jeden z nich pisał: „nie jest to utwór dla szerokiej publiczności, […] jest on ekscentryczny i niezwykły”. Paradoksalnie ów ekscentryzm i wyrazistość stylu Sibeliusa są dzisiaj elementami, które silnie przyciągają do jego muzyki wykonawców i publiczność.
II Kwartet smyczkowy fis-moll op. 10 Arnolda Schönberga jest w zasadzie równolatkiem dzieła Sibeliusa, powstał bowiem w 1908 roku. Austriacki kompozytor napisał je w burzliwym okresie życia. Chociaż zadedykował utwór swojej żonie, Mathilde, nie był to wyraz małżeńskiego szczęścia – kobieta miała wówczas bowiem romans z młodym malarzem Richardem Gerstlem. Sprawa ta miała tragiczny finał. Mathilde zdecydowała się wrócić do męża, a odrzucony przez nią kochanek popełnił samobójstwo, niszcząc przedtem wiele swoich prac. W drugim ogniwie pełnego emocji kwartetu rozbrzmiewa cytat z popularnej wiedeńskiej piosenki O du lieber Augustin. W trzeciej i czwartej części Schönberg zdecydował się na niecodzienny zabieg, mianowicie na wprowadzenie solowego sopranu. Wybrał dwa wiersze Stefana Georga, niemieckiego poety symbolisty i tłumacza na język niemiecki dzieł Dantego, Szekspira i Baudelaire’a. Noszą one tytuły Litania i Zachwyt.