Dobrze znany wrocławskiej publiczności Mischa Maisky należy do najwyżej cenionych wirtuozów wiolonczeli naszych czasów. Występ tego artysty z NFM Orkiestrą Leopoldinum będzie jedną z wielkich atrakcji dobiegającego końca sezonu artystycznego. W programie znajdą się dzieła Gustava Mahlera, Franza Schuberta, Maxa Brucha i Béli Bartóka.
Koncert rozpocznie sławne Adagietto, czyli czwarta część V Symfonii Mahlera. Uważa się ją za list miłosny poświęcony ukochanej, a następnie żonie kompozytora, Almie Schindler. Świadczy o tym pełen liryzmu nastrój muzyki, opartej na śpiewnej melodyce, a także zacytowanie przez Mahlera motywu symbolizującego spojrzenie miłosne, zaczerpniętego z Tristana i Izoldy Richarda Wagnera. Adagietto spopularyzował także włoski reżyser Luchino Visconti, wykorzystując je w swoim filmie Śmierć w Wenecji.
Następnym utworem w programie jest Sonata Arpeggione a-moll Franza Schuberta. Dzieło powstało w listopadzie 1824 roku, prawdopodobnie na zamówienie Vincenza Schustera, artysty będącego wówczas u szczytu popularności. Zdobył ją dzięki grze na arpeggione, wynalezionym zaledwie rok wcześniej instrumencie strunowym wyglądającym jak gitara, z którego dźwięk wydobywało się smyczkiem. Sonata doczekała się publikacji dopiero w 1871 roku, kiedy o arpeggione nikt już nie pamiętał. Ponieważ jednak utwór sam w sobie jest niezwykle atrakcyjny, prędko powstały rozmaite jego aranżacje przeznaczone na instrumenty będące w powszechnym użyciu, takie jak flet, altówka czy właśnie wiolonczela.
Drugą część wieczoru rozpocznie Kol Nidrei, jedno z najpopularniejszych dzieł Maxa Brucha. Zwrot ten oznacza po aramejsku „wszystkie ślubowania”. Jest to modlitwa odmawiana wieczorem przed świętem Yom Kipur. W utworze niemieckiego twórcy solo wiolonczeli ma imitować śpiew kantora podczas modlitwy w synagodze. Twórca przyznawał, że chociaż był protestantem, to głęboko poruszało go piękno żydowskich melodii. Koncert zwieńczy wykonanie Divertimento Węgra Béli Bartóka. Kompozycja ta powstała w 1939 roku na zamówienie Paula Sachera, dyrygenta Basler Kammerorchester. Tytuł odnosi się do utworów rozrywkowych pisanych w okresie klasycyzmu. Artysta, nawiązując do nich w swoi dziele, jednocześnie korzystał z muzyki ludowej swojego kraju. Kapryśna rytmika oraz aluzje do zwrotów melodycznych charakterystycznych dla muzyki węgierskiej sprawiają, że jest to dzieło niebanalne, świeże i zaskakujące.