Za życia otaczany był przez jednych niemal boską czcią, przez innych – wręcz nienawiścią. Mimo to, jak zauważył Stefan Kisielewski, otwarcie słynnego Teatru w Bayreuth w latach 70. XIX stulecia rozpoczęło okres „wagnerowskiego szału”. I choć sam Ryszard Wagner przez lata walczył z „kompleksem symfonika”, kilkakrotnie próbując pisać wielkie dzieła orkiestrowe, to jednak los zaplanował dla niego całkowicie odmienną rolę w historii muzyki. Oto stał się ojcem dramatu muzycznego – realizacji wielkiego marzenia o inspirowanej antykiem syntezie sztuk w muzyce scenicznej.
Wagnerowskie dramaty jednych zachwycają złożonością i precyzją, innych męczą skomplikowaniem i długim czasem trwania. Muzyka kompozytora po dziś dzień niesie za sobą jeden dylemat – Wagnera albo się kocha, albo nie znosi. W Narodowym Forum Muzyki podczas niecodziennego, koncertowego wykonania jednego z najsłynniejszych dramatów Wagnera przekonamy się, że warto żywić do wspomnianej twórczości to pierwsze uczucie – zamiłowanie do Wagnerowskiego kunsztu i magii jego muzyki. Na jej wyjątkowość składają się niezawodna instrumentacja, wspaniale brzmiąca harmonia i doskonałe wyczucie ludzkiej mowy w partiach przeznaczonych dla wokalistów. Zresztą sam Wagner, zgodnie ze swą ideą Gesamtkunstwerk (dzieła totalnego), odpowiedzialny był nie tylko za stworzenie muzyki do swoich dramatów, ale również za napisanie libretta. Ujęta przez Wagnera w jednym z jego największych dzieł, Tristanie i Izoldzie, niesamowita historia zaczerpnięta z legend celtyckich, porusza nie tylko ze względu na swoją treść, ale również nowoczesne jak na jej czas powstania rozwiązania kompozytorskie. Słynny wstęp instrumentalny dramatu po dziś dzień studiowany jest przez młodych adeptów muzyki i uchodzi za przełomowy w historii – dowód wyjątkowej pomysłowości Wagnera. I choć sam twórca propagował ideę twórczości będącej połączeniem tekstu, muzyki, scenografii i gry aktorskiej, to należy wspomnieć o jeszcze jednym fakcie podkreślającym niepodważalny geniusz kompozytora – muzyka Wagnera, niezależnie od pozostałych elementów, broni się sama.