W 2014 roku nazwisko Dominika Wani z uznaniem wypowiadali dziennikarze i fani polskiego jazzu. Pianista otrzymał wówczas nagrodę Fryderyka za album Ravel, na którym jego trio zinterpretowało dzieła francuskiego kompozytora Maurice’a Ravela. A nawet dwa Fryderyki – w kategoriach „Jazzowy album roku” i „Debiut roku”. Chwalono kunszt, ale także inteligencję w przeniesieniu materiału klasycznego na teren jazzowy, choć sam Wania zarzekał się w wywiadach, że nie jest jazzmanem, a po prostu pianistą.

Kariera Wani nie zaczęła się wraz z albumem Ravel. Artysta studiował w Stanach Zjednoczonych pod okiem Danilo Péreza (pianisty z wielkiego kwartetu Wayne’a Shortera), wystąpił podczas Międzynarodowego Festiwalu Muzycznego „Chopin i jego Europa” w Warszawie, pracował z legendami polskiego jazzu Zbigniewem Namysłowskim i Tomaszem Stańką, nagrywał albumy jako członek: zespołu Obara International i kwartetu Macieja Obary, grupy Power of the Horns, New Bone czy kwintetu Piotra Barona. Dziś nazwisko Wani wymienia się w gronie najważniejszych polskich pianistów związanych ze sceną jazzową.

Projekty muzyka są starannie przemyślane i ambitne: pokazał to już debiutancki Ravel nagrany przez trio pianisty. W swojej pracy wątki jazzowe sprawnie wiąże z tradycjami muzyki poważnej. Kompozycje Wani przywodzą na myśl mistrzów jazzowego fortepianu, takich jak Keith Jarrett czy Bill Evans. Widać w nich także wpływ takich twórców jak: Ravel, Erik Satie czy Aleksandr Skriabin.

Jazz w wydaniu Wani – o czym można się przekonać również na jego nowej autorskiej płycie Lonely Shadows – jest introspekcyjny, subtelny, medytacyjny. A także po prostu mądry i pełny treściwych improwizacji, które swobodnie mogą nawiązywać dialog z obrazami czy być „słuchane poprzez” dzieła sztuki malarskiej, jak choćby utwór AG76 odwołujący do obrazu Zdzisława Beksińskiego. Twórczość Wani jest raczej zapisem wrażliwości niż zbiorem kompozycji wykonywanych przez dobrego pianistę. Artysta ten jest nie tylko sprawnym instrumentalistą.