Zapraszamy na jeden z ostatnich w tym roku kalendarzowym koncertów NFM Filharmonii Wrocławskiej pod batutą Christiana Vásqueza!  Będzie to okazja do wysłuchania utworu z altówką w rzadko spotykanej roli instrumentu solowego, a zagra na niej Artur Tokarek. Następnie zabrzmi napisana przez kompozytora zaledwie kilkunastoletniego symfonia, której historia powstania jest zadziwiająca i niecodzienna.

Suita na altówkę i orkiestrę Ralpha Vaughana Williamsa powstała w latach 1933–1934. Angielski kompozytor napisał ją z myślą o Lionelu Tertisie, legendarnym wirtuozie tego instrumentu. Dzieł przeznaczonych na altówkę było wówczas niewiele, ponieważ traktowano ją w kategoriach smyczkowego „brzydkiego kaczątka”. Tertis starał się zmienić ten stan rzeczy, inspirując kompozytorów, by wyeksponowali piękno jej brzmienia. Pisali dla niego także Gustav Holst, William Walton czy Arnold Bax, a sam instrumentalista był autorem książek Cinderella No More oraz My Viola and I. Utwór Vaughana Williamsa składa się z ośmiu części kontrastujących ze sobą pod względem nastroju i ekspresji: Prelude, Carol, Christmas Dance, Ballad, Molto perpetuo, Musette, Polka melancolique oraz Galop. Pomimo przystępności zastosowanego języka muzycznego i nastrojowości, nie jest ono wykonywane zbyt często, dlatego też jego prezentacja we Wrocławiu to znakomita okazja do jego poznania.

W drugiej części koncertu usłyszymy Symfonię C-dur. Georges Bizet rozpoczął pracę nad nią pod koniec października 1855 roku, zaledwie cztery dni po swoich siedemnastych urodzinach. Proces twórczy postępował szybko i miesiąc później dzieło było już gotowe. Artysta uważał je za studencką wprawkę – nie zadbał ani o wykonanie ani o publikację tej kompozycji.  Na rękopis symfonii natrafił w archiwum Konserwatorium Paryskiego w 1933 roku francuski muzykolog Jean Chantavoine. Badacz opisał „nowe” dzieło w czasopiśmie „Le Menestrel”, a jego artykułem zainteresował się biograf Bizeta, Douglas Charles Parker. Niezwłocznie poinformował on o znalezisku niemieckiego dyrygenta Felixa Weingartnera, który zadyrygował prawykonaniem w Bazylei w 1935 roku. Symfonia C-dur jest utworem bezpretensjonalnym i pełnym gracji, świadczącym o wielkiej inwencji melodycznej Bizeta. Trzy części utrzymane są w żywym tempie, jedynie druga (Andante. Adagio) w wolnym i wyróżnia się ona piękną, melancholijną solówką oboju.