Koncert obchodzącej piętnastą rocznicę powstania Wrocławskiej Orkiestry Barokowej i Chóru NFM pod dyrekcją Andrzeja Kosendiaka poświęcony został twórczości Johanna Sebastiana Bacha. Dorobek artystyczny lipskiego kantora na wiele stuleci stał się wzorem doskonałości dla kolejnych pokoleń kompozytorów.

Do naszych czasów dotrwało około dwieście kantat autorstwa Bacha, a więc zapewne mniej więcej połowa z jego dorobku. Pisanie ich wiązało się z obowiązkami zawodowymi, które jednak zamiast ograniczać inwencję kompozytora, wyjątkowo ją podsycały. Koncert rozpocznie Nun komm, der Heiden Heiland (Zbawco pogan, przybądź́ już̇) BWV 61 skomponowana przez Bacha w Weimarze w 1714 roku. Twórca pełnił tam funkcję koncertmistrza na dworze księcia Wilhelma Ernsta. Artysta liczył, że władca mianuje go kapelmistrzem po śmierci muzyka ówcześnie piastującego to stanowisko. Kiedy tak się nie stało, rozsierdzony Bach wypowiedział swoją dotychczasową pracę w sposób tak obcesowy, że rozeźlony jego arogancją arystokrata wtrącił go na miesiąc do więzienia. Mimo tak gorzkiego końca, pod względem twórczym był to czas niezwykle owocny, czego dowodem jest między innymi ta kantata, w której Bach wykorzystał poezję religijną Erdmanna Neumeistera.

Centralnym utworem w programie koncertu jest Magnificat BWV 243. Jest to uroczyste dzieło napisane na rozbudowaną obsadę: pięcioro solistów, chór, trzy trąbki, flet poprzeczny, obój, obój miłosny, kotły, dwoje skrzypiec, altówkę i basso continuo. Pierwsza wersja powstała w 1723 roku, tuż po objęciu przez Bacha funkcji kantora w kościele św. Tomasza w Lipsku. Kilkanaście lat później kompozytor opracował też drugą wersję (tym razem w tonacji D-dur zamiast w Es-dur) i to właśnie ona zabrzmi podczas koncertu pod dyrekcją maestra Kosendiaka. Wieczór zwieńczy pełna przepychu, napisana na dużą (jak na barokową kantatę!) obsadę, przeznaczona na Boże Narodzenie Christen, ätzet diesen Tag BWV 63. Po raz pierwszy zabrzmiała ona 25 grudnia 1713 roku. Oprócz chóru i smyczków Bach zażyczył tu sobie aż czterech trąbek, kotłów i trzech obojów. To dzieło uroczyste i pełne majestatu. Incipit oznacza „Kujcie dzień ów chrześcijanie”, a autorem słów jest prawdopodobnie kaznodzieja i teolog Johann Michael Heineccius.