Wielką atrakcją koncertu NFM Filharmonii Wrocławskiej pod batutą Giancarla Guerrero będzie polskie prawykonanie nowej wersji Sześciu pieśni księżniczki z baśni Karola Szymanowskiego. Partię solową zaśpiewa w tym utworze znakomita sopranistka Iwona Sobotka, należąca do najbardziej cenionych i rozpoznawalnych polskich śpiewaczek naszych czasów.
Koncert rozpocznie się wykonaniem Interludium – krótkiego, późnego dzieła Witolda Lutosławskiego, które miało w założeniu kompozytora oddzielać od siebie dwa inne jego utwory: Łańcuch II i Partitę. Jest pozbawione jakichkolwiek kontrastów, utrzymane w cichej dynamice i powolnym tempie. Wykreowany w nim fantastyczny, oniryczny nastrój sprawia, że uznawane jest za jedno z najwybitniejszych w dorobku Lutosławskiego. Wysłuchamy też Sieben frühe Lieder Albana Berga, austriackiego kompozytora zaliczanego do najwybitniejszych twórców XX wieku. Pieśni, które zabrzmią tego wieczoru, powstały w połowie pierwszej dekady minionego stulecia i oryginalnie były przeznaczone na głos i fortepian. Pod koniec lat dwudziestych Berg powrócił do nich i opracował wersję na głos i orkiestrę – wysłuchamy jej podczas tego koncertu. To muzyka mroczna, ale jednocześnie barwna i zmysłowa, doskonale oddająca pełen niepokoju zmierzch pewnej epoki.
Następny utwór w programie, czyli Sześć pieśni księżniczki z baśni Szymanowskiego, powstał w 1915 roku do tekstów siostry kompozytora, Zofii. Długie, arabeskowe wokalizy głosu solowego tworzą nierzeczywisty, baśniowy i egzotyczny klimat. Poszczególne ogniwa otrzymały tytuły: Samotny księżyc, Słowik, Złote trzewiczki, Taniec, Pieśń o fali i Uczta. Spośród tych miniatur Szymanowski opracował w 1933 roku na głos i orkiestrę pierwszą, drugą i czwartą. Trzecia, piąta i szósta doczekały się wersji orkiestrowej dopiero w czasach nam współczesnych – przygotował je włoski kompozytor Bruno Dozza.
Metamorfozy symfoniczne na temat Carla Marii von Webera Paula Hindemitha to jeden z najpopularniejszych i najbardziej efektownych utworów tego kompozytora. Utwór składa się z czterech ogniw. Tematy wykorzystane w części pierwszej, trzeciej i czwartej pochodzą z duetów fortepianowych Webera, które Hindemith grywał dla rozrywki z żoną. Główny temat części drugiej, Scherzo (Turandot), pochodzi z muzyki scenicznej Webera napisanej do sztuki Carla Gozziego. Melodie romantycznego kompozytora są tu wyraźnie rozpoznawalne, ale jednocześnie brzmią kompletnie odmiennie od swych fortepianowych pierwowzorów. Wielka w tym zasługa inwencji Hindemitha i jego błyskotliwej, mistrzowskiej orkiestracji. Prawykonanie tego dzieła odbyło się w 1944 roku w Nowym Jorku pod batutą wybitnego polskiego dyrygenta Artura Rodzińskiego, ówczesnego dyrektora tamtejszej filharmonii.